Gubernia mińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gubernia mińska
Ми́нская губе́рния
gubernia
1793–1917
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Imperium Rosyjskie

Siedziba

Mińsk

Powierzchnia

91 213 km²

Populacja (1903)
• liczba ludności


2 539 100

• gęstość

27,84 os./km²

Szczegółowy podział administracyjny
Plan Guberni mińskiej
Liczba powiatów

9

Położenie na mapie
Położenie na mapie
Mappa generalna gubernii mińskiey, Petersburg 1821
Gubernia mińska 1821 na tle ziem zaboru rosyjskiego

Gubernia mińska (ros. Ми́нская губе́рния, Minskaja gubiernija) – jedna z guberni Imperium Rosyjskiego utworzona na ziemiach zabranych I Rzeczypospolitej po II rozbiorze Polski w 1793. Istniała do 1917.

W 1903 powierzchnia guberni wynosiła 91 213 km², a ludność 2 539 100 mieszkańców. Od 1819 roku gubernia mińska pozostawała pod naczelnym zarządem administracyjnym wielkiego księcia Konstantego[1].

Administracja i samorząd

[edytuj | edytuj kod]

W 1885 składała się z następujących powiatów:

Na terenie guberni, podobnie jak na innych terenach ziem zabranych, władze rosyjskie szczególnie długo opóźniały utworzenie samorządu terytorialnego, tzw. ziemstw. Wynikało to z obawy przed zdominowaniem ich przez miejscową ludność nierosyjską, szczególnie Polaków. Podczas gdy w innych częściach Imperium Rosyjskiego ziemstwa tworzone były już w drugiej połowie XIX wieku, w guberni mińskiej ich namiastka powstała dopiero 2 kwietnia 1903 roku. Członkowie ziemstw byli jednak wyznaczani przez administrację carską i mieli skrajnie ograniczone kompetencje. Samorząd w guberni uległ wzmocnieniu 14 marca 1911 roku, gdy ta została objęta ukazem carskim o wprowadzeniu ziemstw z 12 czerwca 1890 roku. Była to jednak jego zmodyfikowana wersja, gwarantująca dominującą pozycję Rosjan[2].

Oświata

[edytuj | edytuj kod]

Według spisu z 1897 roku, w guberni umiejętność czytania i pisania posiadało 24% ludności powyżej 9 roku życia[3]. 23 kwietnia 1913 roku miński gubernator Aleksiej Girs wydał tajne rozporządzenie, zalecające, by dzieci mówiące w języku białoruskim uczyć religii tylko w języku rosyjskim[4].

W wyniku rewolucji lutowej nastąpiła legalizacja polskiej oświaty na ziemiach zabranych. W roku szkolnym 1917/1918 w guberni mińskiej powstały 243 polskie szkoły, w tym średnie w Kojdanowie i Nieświeżu. Według oficjalnych danych uczyło się w nich 11 199 dzieci, czyli prawie 1/4 wszystkich uczniów na terenie tej guberni. Poza Mińskiem polskie szkolnictwo szczególnie rozwinęło się w powiatach: ihumeńskim, słuckim i borysowskim[5].

Demografia

[edytuj | edytuj kod]
Lachowiccy muzycy, powiat słucki guberni mińskiej, rok 1913

Według rosyjskiego spisu ludnościowego z 1897 roku Gubernie zamieszkiwało 2 147 621 osób, podział etniczny populacji przedstawiał się następująco[6]:

  • Rosjanie (w spisie jako Rosjan określano także Ukraińców i Białorusinów) – 1 727 159 (80,4%) w tym:
    • Białorusini 1 633 091 (76%)
  • Żydzi – 343 466 (15,9%)
  • Polacy – 64 617 (2,9%)
  • Inni – 12 379 (0,8%)

Natomiast podział wyznaniowy tejże guberni, na podstawie tegoż samego spisu, wyglądał następująco[7]:

  • prawosławni – 1 558 264 (72,5%)
  • wyznawcy judaizmu – 345 015 (16%)
  • katolicy – 217 959 (10,1%)[8]
  • starowiercy – 15 860 (0,73%)
  • luteranie – 5552 (0,25%)
  • muzułmanie – 4619 (0,21%)
  • pozostali – 352 (0,01%)
  • łącznie – 2 147 621

Największe miasta

[edytuj | edytuj kod]

Lista największych miast na podstawie danych z carskiego spisu powszechnego z 1897 roku, przynależność administracyjna przed rozbiorami Polski oraz przynależność państwowa w międzywojniu i współcześnie:

Mińsk, ok. 1903
miasto populacja województwo
(1771)
1930 2016
1. Mińsk 90 912 mińskie Białoruś
2. Bobrujsk 34 336 mińskie Białoruś
3. Pińsk 28 368 brzeskolitewskie Białoruś
4. Borysów 15 063 mińskie Białoruś
5. Słuck 14 349 nowogródzkie Białoruś
6. Rzeczyca 9 280 mińskie Białoruś
7. Nieśwież 8 459 nowogródzkie Białoruś
8. Mozyrz 8 076 mińskie Białoruś
9. Nowogródek 7 887 nowogródzkie Białoruś
10. Ihumeń 4 573 mińskie Białoruś

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wacław Tokarz, Wojna polsko-rosyjska 1830 i 1831, Warszawa 1993, s. 55–56.
  2. W walce o prymat w kraju. Samorząd lokalny. W: Między nadzieją... s. 165–166.
  3. Rozdział I. Białoruś i jej mieszkańcy w XIX i na początku XX wieku. W: Białoruska Republika Ludowa... s. 48.
  4. Życie społeczno-kulturalne. Oświata. W: Między nadzieją... s. 33.
  5. Życie społeczno-kulturalne. Oświata. W: Między nadzieją... s. 46.
  6. Demoscope Weekly – Annex. Statistical indicators reference.
  7. Демоскоп Weekly - Приложение. Справочник статистических показателей
  8. Przy zestawieniu liczby katolików z liczbą respondentów określających się jako posługujących się językiem polskim należy się zastanowić na ile spis z roku 1897 oddał rzeczywisty stosunek narodowościowy w guberni mińskiej. Por. spis narodowościowy przeprowadzony w czasie okupacji niemieckiej (1916) na tym terytorium.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]