Granat zapalający – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granat ręczny zapalający – bojowy granat ręczny, wykorzystywany do rażenia siły żywej przeciwnika, niszczenia pojazdów, zapasów oraz umocnień, przez ich podpalenie. Granat składa się z cienkościennej skorupy wypełnionej materiałem zapalającym, najczęściej białym fosforem i zapalnika. Biały fosfor jest szczególnie groźny, bo powoduje trudno gojące się poparzenia^[1]. Innym materiałem zapalającym wykorzystywanym w granatach jest termit, którego zaletą jest bardzo wysoka temperatura palenia się (2500–3000^o) oraz niezależność od tlenu atmosferycznego^[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Mała Encyklopedia Wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1971, s. 468.
↑ Mała Encyklopedia Wojskowa. T. III. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1971, s. 319.

[mon-1] Mała Encyklopedia Wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1971, s. 468.

[2] Mała Encyklopedia Wojskowa. T. III. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1971, s. 319.

[1]

[2]