Granat dymny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granat dymny – granat ręczny służący do oślepiania stanowisk obserwacyjnych i ogniowych przeciwnika, maskowania działań wojsk własnych, pozorowania pożarów obiektów własnych^[1] oraz sygnalizacji (np. dla lotnictwa).

Granat dymny nie wybucha, lecz pali się do ok. 2 min. tworząc niewielką zasłonę dymną. Jego korpus wypełnia się najczęściej fosforem białym (ma dodatkowo działanie zapalające i jest silnie toksyczny)^[1] lub innymi substancjami dymotwórczymi (jak np. chlorek cyny(IV)). Dla potrzeb sygnalizacji stosuje się substancje dające dymy o różnych barwach.

Granat dymny wykorzystywany w roli maskującej
Granat dymny wykorzystywany w roli sygnalizacyjnej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Granat ręczny dymny. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 467.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń. pod red. Marcina Kamlera. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 81. ISBN 83-01-13506-9.

[ency-1] Granat ręczny dymny. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 467.

[1]