Granatnik przeciwpancerny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granatnik przeciwpancerny (dawniej: pancerzownica^[1]) – rodzaj granatnika przeznaczonego do niszczenia wozów bojowych i umocnień polowych.

Granatnik przeciwpancerny może być bronią indywidualną lub zespołową. Jego kaliber zwykle nie przekracza 115 mm. Może być bronią jednorazowego lub wielokrotnego użytku. Strzela pociskami kumulacyjnymi, kalibrowymi (o średnicy równej kalibrowi granatnika) lub nadkalibrowymi (o średnicy większej niż kaliber broni).

W zależności od rodzaju napędu pocisku, rozróżnia się granatniki bezodrzutowe (pocisk jest napędzany energią gazów, powstałych podczas wybuchu ładunku miotającego w częściowo otwartej od strony wlotu lufie), rakietowe (pocisk jest napędzany silnikiem rakietowym na paliwo stałe) i kombinowane (pocisk otrzymuje wstępny napęd w lufie przy pomocy ładunku miotającego, a następnie, na torze lotu, w bezpiecznej dla strzelca odległości uruchamia się silnik rakietowy). Dawniej granatniki przeciwpancerne nazywane były pancerzownicami.

Skróty:

1. pol. – RGppanc (ręczny granatnik przeciwpancerny)
2. ros. – РПГ (ручной противотанковый гранатомёт – rucznoj protiwotankowyj granatomiot) – ręczny granatnik przeciwczołgowy
3. ang. – RPG (rocket propelled grenade) – granat o napędzie rakietowym

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Bazooka
• Panzerfaust
• Panzerschreck
• PIAT
• Przenośny przeciwlotniczy zestaw rakietowy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• AndrzejA. Ciepliński AndrzejA., RyszardR. Woźniak RyszardR., Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275 .brak strony (książka)