Granat ćwiczebny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Granat ćwiczebny – rodzaj niebojowego granatu ręcznego stosowanego do pozoracji pola walki w celu ograniczenia kosztów i zwiększenia bezpieczeństwa żołnierzy. Stosowanie granatów ćwiczebnych ma na celu przyzwyczajenie żołnierzy do warunków panujących na polu walki oraz nauki prawidłowego uzbrajania, rozbrajania i miotania granatów bojowych. Z tego też względu granaty ćwiczebne są zbliżone wielkością, wagą i wyglądem do swoich bojowych odpowiedników^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Mała Encyklopedia Wojskowa (A-J). T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.