Epoka paleomagnetyczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2021-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Epoka paleomagnetyczna – trwające od kilkuset tysięcy do kilku milionów lat okres o określonej polarności ziemskiego pola magnetycznego. W trakcie ich trwania mogły występować krótkotrwałe okresy odwrócenia pola magnetycznego tzw. epizody i ekskursje paleomagnetyczne

Można je odtworzyć na podstawie paleomagnetycznych zapisów w skałach osadowych i wulkanicznych utrwalonych w postaci tzw. magnetyzacji szczątkowej.

Najmłodsze epoki paleomagnetyczne noszą nazwy wywodzące się od nazwisk badaczy paleomagnetyzmu:

• epoka Brunhesa (polarności normalnej – analogicznej do współczesnej) – 780 tys. lat temu do dziś,
• epoka Matuyamy (polarność odwrócona) – 2,6 mln do 780 tys. lat temu,
• epoka Gaussa (normalna) – 3,4 mln do 2,6 mln lat temu,
• epoka Gilberta (odwrócona) – 5 mln do 3,4 mln lat temu.

Starsze epoki oznaczone są kodami cyfrowo-literowymi.