Eon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy jednostki chronologicznej. Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy.

Eon (z łac. aeon z gr. αἰών aiōn 'czas, trwanie, wiek, wieczność')^[1] – największa formalna jednostka geochronologiczna, dzieląca się na ery i wynosząca co najmniej 500 mln lat. Eon odpowiada jednostce chronostratygraficznej (jednostce skalnej) o nazwie eonotem. W historii geologicznej Ziemi ustanowiono w zasadzie trzy eony: archaik, proterozoik i fanerozoik. Niekiedy w randze eonu jest wyróżniany hadeik, jednak ustalenia ICS nie określają dolnej granicy archaiku i nie przewidują dodatkowego eonu.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• tabela stratygraficzna
• kalpa

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• International Commission on Stratigraphy (ang.)
• Polskie zasady stratygrafii. GrzegorzG. Racki (red.), MarekM. Narkiewicz (red.), Warszawa: Państwowy Instytut Geologiczny, 2006, ISBN 83-7372-914-3, OCLC 169912508 .brak strony (książka)