Bitwa pod Pancorbo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Pancorbo

Wojna na Półwyspie Iberyjskim
Czas	31 października 1808
Miejsce	Durango, Hiszpania
Terytorium	Vizcaya, Kraj Basków
Wynik	taktyczne zwycięstwo francuskie
Strony konfliktu
Cesarstwo Francuskie Królestwo Hiszpanii
Dowódcy
François Joseph Lefebvre Joaquín Blake
Siły
24 000, 36 dział 19 000, 6 dział
Straty
300 zabitych i rannych 600 zabitych, rannych i wziętych do niewoli
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
43,319167°N 2,734167°W/43,319167 -2,734167

Bitwa pod Pancorbo (lub Durango) – bitwa stoczona 31 października 1808 roku, która była jednym z pierwszych starć w czasie inwazji Hiszpanii przez Napoleona. Marszałek Lefebvre wykrwawił Armię Galicji generała-porucznika Joaquína Blake’a, lecz nie dał rady oskrzydlić jej i zniszczyć ku niezadowoleniu cesarza. Sytuacja strategiczna nie uległa zmianie na korzyść Armée d’Espagne.

Zgodnie z planem Napoleona Francuzi przygotowali drobiazgowy plan zniszczenia formacji Blake’a, by w ten sposób przełamać lewe skrzydło hiszpańskiego frontu rozciąganącego się od Kantabrii po Morze Śródziemne. Ze swojej strony Blake, nie mając kontaktu z hiszpańską Juntą Centralną, a tym samym żadnych wskazówek ani informacji o rozmieszczeniu i manewrach innych hiszpańskich wojsk, mógł jedynie stać w miejscu lub ostrożnie przesuwać się w kierunku Bilbao.

Zestawienie sił[edytuj | edytuj kod]

IV Korpus Lefebvre’a składał się z trzech dywizji piechoty i 36 dział. 1 Dywizję generała-majora Sébastianiego tworzyły 28. pułk piechoty (dalej pp) lekkiej, 75. pp liniowej (trzy bataliony), 32. pp i 2-batalionowy 58. pp liniowej. 2 Dywizja generała-majora Levala składała się z 2-batalionowych pułków 2. Nassau, 4. Baden i Gross-und-Erbprinz z Hesse-Darmstadt oraz batalionów heskiego i Paryskiej Gwardii Narodowej. Stojący na czele 3 Dywizji generał-major Villatte miał do dyspozycji 3-batalionowe – 27. pp lekkiej oraz 63., 94. i 95. pp liniowe.

Armia Galicji Blake’a, to również trzy dywizje piechoty + awangarda i rezerwa. 1 Dywizją (4 000 ludzi) dowodził generał Figueroa, 3 Dywizją (4 800) generał Riquelme, 4 Dywizją (3 500) Gen Carbajal. Awangarda generała Mendizabala liczyła 2 900 ludzi, a rezerwa generała Mahy’ego 3 800. Do akcji w czasie bitwy weszło tylko 6 dział Blake’a^[1].

Bitwa[edytuj | edytuj kod]

31 października Lefebvre, lekceważąc wyraźne rozkazy Napoleona, rzucił – bez żadnego przygotowania – swój IV Korpus do ataku na zgrupowanie Blake’a pomiędzy Durango i Pancorbo. Blake, kompletnie zaskoczony pojawieniem się armii nieprzyjacielskiej, podjął jedyną sensowną decyzję szybkiego wycofania dział, a następnie wojska. Hiszpańska regularna piechota, walcząc bez wsparcia artylerii, została błyskawicznie pokonana, ale wycofała się w dobrym porządku, bez objawów paniki.

Konsekwencje[edytuj | edytuj kod]

Lefebvre stracił 300 ludzi, Blake 600. I chociaż Francuzi odnieśli taktyczne zwycięstwo, w sensie strategicznym była to w pewnym sensie porażka: Blake uniknął pułapki, jaką zastawiał nań Napoleon i wycofał się, by niedługo później dać ścigającym nauczkę pod Valmasedą i nie zostać pokonanym aż do 10 listopada. Z drugiej strony jednak Grande Armée napoleońska (zwana teraz Armée d’Espagne) znalazła wyrwę w hiszpańskim froncie i – w dniu 4 grudnia tegoż roku, po bitwie pod Somosierrą – wkroczyła do Madrytu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Digby Smith, The Napoleonic Wars Data Book, London 1998, ISBN 1-85367-276-9.