French
DeutschOblężenie Tuluzy – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii | |||
 Wymiana ognia pomiędzy brytyjską piechotą a Francuzami podczas bitwy pod Tuluzą w 1814 (Henri Dupray). | |||
| Czas | 10 kwietnia 1814 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | południowa Francja | ||
| Wynik | zwycięstwo brytyjsko-hiszpańsko-portugalskie | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Francji  | |||
| 43°36′16″N 1°26′38″E/43,604444 1,443889 | |||
Oblężenie Tuluzy (bitwa pod Tuluzą) w Niedzielę Wielkanocną 10 kwietnia 1814 było jednym z ostatnich starć wojen napoleońskich, a tym samym wojny na Półwyspie Pirenejskim, cztery dni po kapitulacji Napoleona przed armiami VI koalicji. Setki żołnierzy poległo w czasie tej niepotrzebnej bitwy, zanim wiadomości o ostatnich wydarzeniach dotarły na południe Francji.
Wstęp[edytuj | edytuj kod]
Po inwazji południowo-zachodniego skrawka Francji na początku roku, armia sprzymierzonych, składająca się z brytyjskich, hiszpańskich i portugalskich wojsk pod naczelnym dowództwem feldmarszałka markiza Wellington, podeszła pod Tuluzę, jedno z niewielu miast we Francji wciąż lojalnych wobec Napoleona.
W Tuluzie stacjonował niewielki kontyngent wojsk francuskich podporządkowanych marszałkowi Soultowi. Wojska francuskie u podnóża Pirenejów, zmuszone po raz pierwszy walczyć z nieprzyjacielem na swej własnej ziemi, a także z powodu powtarzających się zwycięstw koalicji na północy i wschodzie kraju, ulegały demoralizacji. Wojska w Hiszpanii były – od roku 1810 – w stałym odwrocie i do końca 1813 straciły ponad 300 tysięcy ludzi.
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Marszałek Soult dowodził około 40 tys. ludzi, którzy z odpowiednim wyprzedzeniem przystąpili do budowy fortyfikacji, przygotowując się do obrony, która – zdaniem Soulta – mogła zatrzymać nieprzyjaciół pod murami do nadejścia odsieczy z Włoch. Licząca ponad 50 tys. armia sprzymierzonych zamierzała – przed szturmem – zająć pasmo wzgórz na wschód od miasta; zadanie to powierzono marszałkowi Beresfordowi przy jednoczesnym odciążającym uderzeniu wprost na miasto sił generała Rowlanda Hilla. Wywiad brytyjski nie docenił jednak poziomu morale obrońców, co przyczyniło się do ciężkich strat w szeregach atakujących. W końcu jednak brytyjsko-hiszpańskie oddziały zajęły wzgórza, co pozwoliło na ostrzał artyleryjski miasta i jego fortyfikacji. Wojska sprzymierzonych zaczęły zamykać pierścień oblężenia, dokonując od czasu do czasu sporadycznych ataków na umocnienia. Wszystkie zostały odparte.
Wieczorem 10 kwietnia Soult otrzymał oficjalną wiadomość z Paryża, że Napoleon skapitulował. W tej sytuacji sztab Soulta proponował marszałkowi poddanie miasta, argumentując, że przybycie odsieczy jest raczej wątpliwe. Po kilku godzinach nadeszła kolejna wiadomość o poddawaniu się armii francuskich w całym kraju. W tej sytuacji Soult wysłał do Wellingtona parlamentariuszy i podjął rozmowy kapitulacyjne. Miasto – po krótkotrwałej okupacji wojsk koalicji latem 1814, które wycofały się za Pireneje we wrześniu – zostało przejęte przez rojalistów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Gates, The Spanish Ulcer. A History of the Peninsular War, wyd. 1st Da Capo Press ed, Cambridge, MA: Da Capo Press, 2001, ISBN 0-306-81083-2, OCLC 48480128.
- Michael Glover, The Peninsular War 1807-1814, Penguin Books, 2003, ISBN 0-141-39041-7