Antoni Gołaszewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| ||
Kraj działania | Królestwo Galicji i Lodomerii | |
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1745 | |
Data i miejsce śmierci | 24 kwietnia 1824 | |
Biskup przemyski | ||
Okres sprawowania | 1786–1824 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Prezbiterat | 26 lipca 1769 | |
Nominacja biskupia | 24 lipca 1786 | |
Sakra biskupia | 15 października 1786 |
Data konsekracji | 15 października 1786 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||
Współkonsekratorzy | |||||
|
Antoni Gołaszewski herbu Kościesza[1] (ur. 14 czerwca 1745 w Gołaszach-Dębiu, zm. 24 kwietnia 1824 w Przemyślu) – biskup przemyski w latach 1786–1824.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Jana i Ewy z Gołaszewskich[2]. Po śmierci ojca (1753) pod opieką najstarszego brata, Walentego. Wyprawiony do szkoły jezuickiej do Krosna. Miał zostać prawnikiem. Brat przygotował mu posadę u kasztelana wiślickiego. Wbrew życzeniu brata rozpoczął studia teologiczne w Krakowie. W 1778 został proboszczem w Brzozowie.
W 1786 cesarz mianował Antoniego Gołaszewskiego biskupem przemyskim, nominację zatwierdził papież. Popierał reformy Józefa II dążące do podporządkowania Kościoła państwu. Po śmierci cesarza wyjednał u następców liczne przywileje dla Kościoła w Galicji. Był dobrym gospodarzem w dobrach biskupich, wspomagał ubogą młodzież[2]. Był członkiem komisji pełnomocnej lwowskiej, powołanej w 1790 roku dla układów z Leopoldem II Habsburgiem[3]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[4].
W 1806 poświęcił kościół w Nozdrzcu. W dekrecie z 1817 o uznał obraz Przemienienia Pańskiego w Cmolasie za cudowny i darował srebrne sukienki.
Został pochowany podziemiach katedry przemyskiej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. IV, Warszawa 1907, s. 242.
- ↑ a b Gmina Kulesze Kościelne :: Powiat Wysokomazowiecki :: Województwo podlaskie | Historia [online], www.kuleszek.pl [dostęp 2017-11-21] (pol.).
- ↑ Walerian Kalinka, Sejm Czteroletni, t. II, część 1, Kraków 1895, s. 118-119.
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 308.