وال دورچا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وال دورچا
میراث جهانی یونسکو
	سراسرنمایی از منطقهٔ وال دورچا
مکان	ایتالیا
معیار ثبت	فرهنگی: iv, vi
شمارهٔ ثبت	۱۰۲۶
تاریخ ثبت	۲۰۰۴ (طی نشست ۲۸م)

وال دورچا یا والدورچا (به ایتالیایی: Val d’Orcia) منطقه‌ای در توسکانی در مرکز ایتالیاست که گستره‌ای از تپه‌های جنوب سیه‌نا تا مونته آمیاتا را دربرمی‌گیرد. مشخصهٔ این منطقه تپه‌های با شیب ملایم و به‌دقت کشت‌شدهٔ آن است که گهگاه آبکندهایی آن‌ها را قطع کرده‌است و دیگر، شهرک‌ها و دهکده‌های زیبا و خوش‌منظرهٔ آن همچون پینزا (که در سدهٔ پانزدهم با حمایت پاپ پیوس دوم به‌عنوان شهری ایده‌آل بازسازی شد)، رادیکوفانی (زادگاه گینو دی تاکوی راهزن) و مونتالچینو است. چشم‌انداز این منطقه پس از انعکاسش در آثار هنری گوناگون مورد توجه قرار گرفت و می‌توان آن را در نقاشی‌های دورهٔ رنسانس تا عکس‌های امروزی مشاهده نمود.

یونسکو در سال ۲۰۰۴ نام وال دورچا را در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رساند. معیارهای این انتخاب به شرح زیر است:

معیار (iv): وال دورچا بازتابی استثنایی از شیوهٔ منظره‌پردازی در دوران رنسانس است که می‌خواست انعکاس‌دهندهٔ ایده‌آل‌های حکومتی نیک و در عین حال خالق مناظری زیبا و دلگشا باشد.
معیار (vi): چشم‌انداز وال دورچا مورد ستایش نقاشان مکتب سیه‌نایی که در دوران رنسانس به شکوفایی رسید قرار داشت. نگاره‌هایی از وال دورچا به‌ویژه چشم‌اندازهایی که مردم در توازن با طبیعت در آن‌ها به‌تصویر کشیده‌شده‌اند به‌عنوان نشان‌هایی از دوران رنسانس به‌شمار می‌روند که به‌نوبهٔ خود تأثیر عمیقی بر توسعهٔ تفکرات منظره‌گرایانه داشته‌اند.

منابع[ویرایش]

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Val d'Orcia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۸ سپتامبر ۲۰۱۱.

ن ب و میراث جهانی یونسکو در ایتالیا
فرهنگی	سنگ‌نگاره‌های وال کامونیکا (۱۹۷۹) رم و باسیلیکای سینت پل (۱۹۸۰) کلیسای سانتا ماریا و شام آخر (۱۹۸۰) فلورانس (۱۹۸۲) پیاتزا دی میریاکولی (۱۹۸۷) ونیز و تالاب ونتزیا (۱۹۸۷) سن جیمینیانو (۱۹۹۰) ساسی دی ماترا و کلیساهای صخره‌ای ماترا (۱۹۹۳) ویچنزا و ویلاهای پالادیان ونتو (۱۹۹۴) ناپل (۱۹۹۵) سیه‌نا (۱۹۹۵) کرسپی د آدا (۱۹۹۵) فرارا و دلتای رود پو (۱۹۹۵) کاستل دل مونته (۱۹۹۶) پینتزا (۱۹۹۶) آلبروبلو (۱۹۹۶) راونا (۱۹۹۶) کلیسای جامع مودنا، برج گیرلاندینا و پیازا گرانده، (۱۹۹۷) ساحل آمالفی (۱۹۹۷) باغ گیاه‌شناسی پادوآ (۱۹۹۷) اقامتگاه‌های خاندان سلطنتی ساووی (۱۹۹۷) سو نوراکسی (۱۹۹۷) کاخ کازرتا، آب‌گذر وانویتلی و سن لوچیو (۱۹۹۷) پورتو ونه ره، چینکو تره و (جزیره پالماریا، جزیره تینو و جزیره تینتو) (۱۹۹۷) ویلا رومانا دل کازاله (۱۹۹۷) دره معابد (۱۹۹۷) پمپئی، هرکولانیوم و اوپلونتیس (۱۹۹۷) اوربینو (۱۹۹۸) پارک ملی سیلنتو، و پستوم، الئا و چرتوزا دی پادولا (۱۹۹۸) آکویلیا و کلیسای سانتا ماریا آسونتا (۱۹۹۸) ویلا آدریانا (۱۹۹۹) آسیزی، باسیلیکای سن فرانچسکو (۲۰۰۰) ورونا (۲۰۰۰) ویلا د استه، (۲۰۰۱) وال دی نوتو (۲۰۰۲) ساکری مونتی پیمونت (۲۰۰۳) گورستان‌های اتروسکی (۲۰۰۴) وال دورچا (۲۰۰۴) سیراکوز و گورستان پانتالیکا (۲۰۰۵) مجموعه پلازی دی رولی (۲۰۰۶) راه‌آهن رت (۲۰۰۸) (با سوئیس) منتووا و سابیونتا (۲۰۰۸) معماری لمباردها در ایتالیا (۲۰۱۱) آبسراهای پیش از تاریخ پیرامون آلپ (۲۰۱۱) لانگهه (۲۰۱۴) پالرموی عرب-نورمن (۲۰۱۵) بناهای دفاعی ونیز (۲۰۱۷) ایوریا (۲۰۱۸) تپه‌های پروسکو (۲۰۱۹) نقاشی‌های دیواری پادوآ (۲۰۲۱) شهرهای آبگرم (۲۰۲۱) پیشگاه‌خانه‌های بولونیا (۲۰۲۱)
طبیعی	جزایر آیولین سایت مونته سن جورجو (۲۰۰۳) (با سوئیس) دولومیتی (۲۰۰۹) اتنا (۲۰۱۳) جنگل‌های کهنسال راش (۲۰۱۷, ۲۰۲۱)