آکویلیا (شهر باستانی) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آکویلیا (امروز آکویلیا در فریولی؛ در آکویلیا لاتین) رومی Aquileia (آکویلیای امروزی در فریولی؛ به لاتین Aquileia) در سال ۱۸۱ قبل از میلاد توسط رومیان،^[۱] در قلمرو کارنی باستان تأسیس شد.^[۲]

این شهر مرزی مهم نظامی از دوران جمهوری به یکی از پایتخت‌های امپراتوری روم در زمان ماکسیمیان تبدیل شد. در سال ۴۵۲ (میلادی) در نهایت توسط انبوهی از هون‌های آتیلا نابود شد و هرگز به شکوه سابق خود بازنگشت.

دوره جمهوری‌خواهی (۱۸۱–۳۱ ق. سی)[ویرایش]

در سال ۱۸۱ قبل از میلاد در نزدیکی رودخانه ناتیسا به عنوان مستعمره قوانین لاتین، توسط لوسیو مانلیو اسیدینو، پوبلیو اسکیپیونه ناسیکا و گایو فلامینیو، که توسط سنا فرستاده شد تا راه را برای جمعیت همسایه کارنی و ایستری که مرزهای شرقی ایتالیا را تهدید می‌کردند، مسدود کند تأسیس شد.^[۱] این شهر ابتدا به عنوان یک پاسگاه نظامی با توجه به لشکرکشی‌های آتی علیه ایستری و کارنی رشد کرد و بعداً به عنوان یک «مرکز» برای گسترش احتمالی روم به سمت دانوب تبدیل شد.^[۳]^[۴]

منابع[ویرایش]

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ Velleio Patercolo, Historiae Romanae ad M. Vinicium libri duo, I, 13.2.
↑ Plinio il Vecchio, Naturalis historia, III, 126-127.
↑ Luisa Bertacchi, Aquileia: l'organizzazione urbanistica, p.209.
↑ Tito Livio, Ab Urbe condita libri, XXXIX, 55; XL, 34.2-3; XLI, 1; XLI, 9-10; XLIII, 1.

پیوند به بیرون[ویرایش]

[VelleioI,13.2-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ Velleio Patercolo, Historiae Romanae ad M. Vinicium libri duo, I, 13.2.

[2] Plinio il Vecchio, Naturalis historia, III, 126-127.

[Bertacchi209-3] Luisa Bertacchi, Aquileia: l'organizzazione urbanistica, p.209.

[4] Tito Livio, Ab Urbe condita libri, XXXIX, 55; XL, 34.2-3; XLI, 1; XLI, 9-10; XLIII, 1.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

ن ب و میراث جهانی یونسکو در ایتالیا
فرهنگی	سنگ‌نگاره‌های وال کامونیکا (۱۹۷۹) رم و باسیلیکای سینت پل (۱۹۸۰) کلیسای سانتا ماریا و شام آخر (۱۹۸۰) فلورانس (۱۹۸۲) پیاتزا دی میریاکولی (۱۹۸۷) ونیز و تالاب ونتزیا (۱۹۸۷) سن جیمینیانو (۱۹۹۰) ساسی دی ماترا و کلیساهای صخره‌ای ماترا (۱۹۹۳) ویچنزا و ویلاهای پالادیان ونتو (۱۹۹۴) ناپل (۱۹۹۵) سیه‌نا (۱۹۹۵) کرسپی د آدا (۱۹۹۵) فرارا و دلتای رود پو (۱۹۹۵) کاستل دل مونته (۱۹۹۶) پینتزا (۱۹۹۶) آلبروبلو (۱۹۹۶) راونا (۱۹۹۶) کلیسای جامع مودنا، برج گیرلاندینا و پیازا گرانده، (۱۹۹۷) ساحل آمالفی (۱۹۹۷) باغ گیاه‌شناسی پادوآ (۱۹۹۷) اقامتگاه‌های خاندان سلطنتی ساووی (۱۹۹۷) سو نوراکسی (۱۹۹۷) کاخ کازرتا، آب‌گذر وانویتلی و سن لوچیو (۱۹۹۷) پورتو ونه ره، چینکو تره و (جزیره پالماریا، جزیره تینو و جزیره تینتو) (۱۹۹۷) ویلا رومانا دل کازاله (۱۹۹۷) دره معابد (۱۹۹۷) پمپئی، هرکولانیوم و اوپلونتیس (۱۹۹۷) اوربینو (۱۹۹۸) پارک ملی سیلنتو، و پستوم، الئا و چرتوزا دی پادولا (۱۹۹۸) آکویلیا و کلیسای سانتا ماریا آسونتا (۱۹۹۸) ویلا آدریانا (۱۹۹۹) آسیزی، باسیلیکای سن فرانچسکو (۲۰۰۰) ورونا (۲۰۰۰) ویلا د استه، (۲۰۰۱) وال دی نوتو (۲۰۰۲) ساکری مونتی پیمونت (۲۰۰۳) گورستان‌های اتروسکی (۲۰۰۴) وال دورچا (۲۰۰۴) سیراکوز و گورستان پانتالیکا (۲۰۰۵) مجموعه پلازی دی رولی (۲۰۰۶) راه‌آهن رت (۲۰۰۸) (با سوئیس) منتووا و سابیونتا (۲۰۰۸) معماری لمباردها در ایتالیا (۲۰۱۱) آبسراهای پیش از تاریخ پیرامون آلپ (۲۰۱۱) لانگهه (۲۰۱۴) پالرموی عرب-نورمن (۲۰۱۵) بناهای دفاعی ونیز (۲۰۱۷) ایوریا (۲۰۱۸) تپه‌های پروسکو (۲۰۱۹) نقاشی‌های دیواری پادوآ (۲۰۲۱) شهرهای آبگرم (۲۰۲۱) پیشگاه‌خانه‌های بولونیا (۲۰۲۱)
طبیعی	جزایر آیولین سایت مونته سن جورجو (۲۰۰۳) (با سوئیس) دولومیتی (۲۰۰۹) اتنا (۲۰۱۳) جنگل‌های کهنسال راش (۲۰۱۷, ۲۰۲۱)