قطعنامه ۵۸۲ شورای امنیت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قطعنامهٔ شمارهٔ ۵۸۲ (سازمان ملل متحد)
تاریخ	۲۴ فوریه ۱۹۸۶
نوبت جلسه	۲۶۶۶
کُد	S/RES/582 (سند)
موضوع	ایران-عراق
رأی‌گیری	۱۵ موافق بدون مخالف بدون ممتنع
نتیجه	تصویب
اعضای شورای امنیت
اعضای دائم	چین  فرانسه  بریتانیا  ایالات متحده آمریکا  اتحاد جماهیر شوروی
اعضای غیر دائم	استرالیا  بلغارستان  جمهوری خلق کنگو  دانمارک  غنا  ماداگاسکار  تایلند  ترینیداد و توباگو  امارات متحده عربی  ونزوئلا

قطعنامه ۵۸۲ شورای امنیت سازمان ملل متحد که در تاریخ ۲۴ فوریه ۱۹۸۶ تصویب شد، سندی بین‌المللی دربارهٔ ایران-عراق است. این قطعنامه طی نشست ۲۶۶۶ام با ۱۵ موافق، ۰ مخالف و ۰ ممتنع تصویب شد. ایران قطعنامه را قیول نکرد . دز سال بعد قطعنامه ۵۸۸ شورای امنیت سازمان ملل در مهر ۶۵ تصویب شد.

در مارس ۱۹۸۵ دبیرکل سازمان ملل، طرح ۸ ماده‌ای را به شورای امنیت ارسال کرد که پیشنهادهای سازمان ملل برای آتش‌بس در جنگ ایران و عراق بود. در جبهه‌های جنگ نیز نیروهای ایرانی توانسته بودند با چند عملیات موفق و بزرگ همچون والفجر ۸، موازنه قدرت را به سمت خود بازگردانند. مجموعه عوامل آماده شد تا شورای امنیت جلسه‌ای را تشکیل دهد و طرح آتش‌بس را بررسی نماید. پیش از این، ایران شورای امنیت را تحریم کرده بود و در جلسات آن شرکت نمی‌کرد. از روح‌الله خمینی رهبر وقت جمهوری اسلامی درخواست شد تا نماینده ایران در این جلسه شرکت نمایند اما او در ۲ اسفند با حضور نماینده ایران در شورای امنیت مخالفت کرد.^[۱]

با درخواست عراق و هشت کشور عضو اتحادیه عرب، جلسه شورای امنیت برقرار شد.^[۲] قطعنامه ۵۸۲ شورای امنیت سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۴ فوریه ۱۹۸۶ / ۵ اسفند ۱۳۶۴ طی نشست ۲۶۶۶ام با ۱۵ موافق، ۰ مخالف و ۰ ممتنع تصویب شد.^[۳] در جلسه تصویب این قطعنامه، نماینده عمان و عراق حاضر بودند. جلسه بررسی در ۳ اسفند برگزار شد و شورای در ۵ اسفند این قطعنامه را تصویب کرد.^[۱]

شورا در این قطعنامه پس از اشاره به وقفه شش ساله خود و ادامه درگیری بین ایران و عراق، از اقدامات اولیه ای که جنگ ایران و عراق را آغاز کرد و ادامه درگیری‌ها ابراز تاسف کرد.^[۴][۱] در این قطعنامه با یادآوری شش سال درگیری شورا با مسئله و با ابراز نگرانی نسبت به طولانی شدن درگیری و تعهد اعضای سازمان ملل به حل و فصل صلح‌آمیز اختلافات و یادآوری تعهّد اعضا به خودداری از کاربرد گازهای خفه کننده و مسموم در جنگ‌ها و تأکید بر غیرقابل قبول بودن کسب اراضی از راه زور، از اقدامات اولیه‌ای که سبب بروز و ادامه منازعه شده، ابراز تاسف گردیده است. در این قطعنامه همچنین از تشدید حملات به مناطق غیرنظامی، حمله به کشتی‌های بی‌طرف و استفاده از سلاح‌های شیمیایی اظهار تاسف شده و خواهان آتش‌بس گردیده است.^[۲]

نماینده عراق در سازمان ملل اعلام کرد که این قطعنامه را در صورتی که طرف ایرانی بدون هیچ قید و شرطی بپذیر، پذیراست.^[۱]

مقامات ایران، اعلام کردند که حکومت ایران هیچ امیدی به شورای امنیت نداشته و ندارد و این قطعنامه را بی اثر دانست. درخواست ایران در این پیام، اعلام طرف آغازگر جنگ و محکوم شدن او بود.^[۱]

رسانه‌های ایرانی، نقدهایی که به قطعنامه‌های گذشته داشتند، به این قطعنامه تکرار کردند. مواردی چون عدم اشاره به نزاع و جنگ به جای وضعیت در متن قطعنامه، معرفی نکردن طرف آغازگر جنگ و سخن نگفتن از تنبیه متجاوز.^[۱]

• قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت
• قطعنامه ۵۸۸ شورای امنیت
• قطعنامه ۵۵۲ شورای امنیت
• قطعنامه ۵۴۰ شورای امنیت
• قطعنامه ۵۲۲ شورای امنیت
• قطعنامه ۵۱۴ شورای امنیت
• قطعنامه ۴۷۹ شورای امنیت
• شورای امنیت
• فهرست قطعنامه‌های شورای امنیت ۵۰۱ تا ۶۰۰ (۱۹۸۲ – ۱۹۸۷)

این یک مقالهٔ خرد پیرامون قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.