زبان‌های واکاشی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

واکاشی
پراکنش:بریتیش کلمبیا، کانادا
تبار:یکی از خانواده‌های زبانی اولیه جهان
زیرگروه‌ها:
شمالی
جنوبی
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵wak
گلاتولوگwaka1280[۱]
{{{mapalt}}}
پراکندگی زبان‌های واکاشی پیش از استعمار

زبان‌های واکاشی خانواده‌ای از زبان‌های بومی آمریکا است که در بریتیش کلمبیا در اطراف و در جزیره ونکوور و در گوشه شمال غربی شبه‌جزیره المپیک در ایالت واشینگتن آمریکا رایج هستند.

نام واکِش یا واکاش در نو-چا-نولث به معنای «خوب» است. کاوشگران اولیه از جمله کاپیتان جیمز کوک از آن استفاده می‌کردند که معتقد بودند نام قبیله‌ای است.[۲]

دسته‌بندی[ویرایش]

این زبان‌ها به در زیرگروه شمالی و جنوبی تقسیم می‌شوند که در کل ۷ زبان را در بر می‌گیرند.[۳]

  • واکاشی شمالی
    • هایسلا
    • کواک‌والا
    • هیلتسوک
    • اووه‌کیالا
  • واکاشی جنوبی
    • نو-چا-نولث
    • نیتینات
    • ماکا

منابع[ویرایش]

  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Wakashan". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
  2. Boas and Powell, 205
  3. "The Wakashan Languages", hosted by University of Washington

پیوند به بیرون[ویرایش]