ZiS B-3 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ pojazdu | |
Trakcja | półgąsienicowa |
Załoga | 2+10 |
Historia | |
Prototypy | |
Egzemplarze | prototyp |
Dane techniczne | |
Silnik | silnik gaźnikowy ZiS-16 o mocy 73 KM (55 kW) |
Transmisja | mechaniczna |
Poj. zb. paliwa | 150 l |
Pancerz | stalowy o grubości do 15 mm |
Długość | 6,53 m |
Szerokość | 2,35 m |
Wysokość | 2,40 m |
Prześwit | 0,33 m |
Masa | 7,1 t (bojowa) |
Moc jedn. | 10,3 KM/t (7,7 kW/t) |
Nacisk jedn. | 0,3 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość | 40 km/h (droga) |
Zasięg pojazdu | 150 km (droga) |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x wkm DSzK kalibru 12,7 mm |
B-3 – radziecki transporter opancerzony skonstruowany w 1939 roku. Nieprodukowany seryjnie.
B-3 został skonstruowany z użyciem wielu podzespołów przejętych z innych sowieckich pojazdów produkowanych pod koniec lat 30. Podwozie pojazdu było oparte na podwoziu samochodu ciężarowego ZiS-22 w układzie 6x4. Tylne mosty zastąpiono gąsienicowym układem jezdnym zapożyczonym z czołgu lekkiego T-40. Szereg drobniejszych podzespołów przejęto z ciężkiego samochodu pancernego BA-11. W przedniej części transportera umieszczono sześciocylindrowy silnik gaźnikowy ZiS-16 o mocy 73 KM (55 kW). Silnik był osłonięty stalowym pancerzem o grubości do 15 mm. Za silnikiem znajdował się przedział załogi. Był on odkryty od góry. W jego przedniej części swoje miejsca miała dwuosobowa załoga, a za nią swoje miejsca miał 10-osobowy desant. B-3 był uzbrojony w pojedynczy wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK kalibru 12,7 osadzony na podstawie słupkowej. Według planów B-3 miał pełnić rolę transportera opancerzonego, a także pojazdu dowodzenia i rozpoznawczego.
Próby prototypu wykazały, że pojazd ma niską prędkość maksymalną. Pomimo słabych wyników podczas prób poligonowych zdecydowano się poddać prototyp próbom w warunkach bojowych podczas wojny zimowej. Nie zachowały się żadne informacje dotyczące bojowego użycia B-3, a on sam ostatecznie nie trafił do produkcji seryjnej i pozostał prototypem.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- James Kinnear: Russian Armored Cars 1930-2000. Darlington, Maryland: Darlington Productions, Inc., 2000. ISBN 1-892848-05-8.