Sopran koloraturowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sopran koloraturowy – najwyższy głos kobiecy, charakteryzujący się skalą h do fis^3[1] oraz dużą ruchliwością (szybkie i precyzyjne wykonywanie gam, obiegników, pasaży, ozdobników).

Za najtrudniejszą kobiecą operową partię koloraturową uważa się partię Królowej Nocy z opery Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta. Zdzisława Donat miała nazwać umiejętność jej wykonywania „oddzielnym zawodem śpiewaczym”.

Rodzaje sopranu koloraturowego[edytuj | edytuj kod]

Według niemieckiego systemu kategoryzacji śpiewaków operowych (Stimmfach) wyróżnić można dwa typy sopranu koloraturowego:

• sopran koloraturowy liryczny (koloratura liryczna): lekki głos o wysokiej skali, z ogromną biegłością techniczną, z łatwością osiągania wysokich dźwięków, pozwalającą wykonywać szybkie kadencje i ozdobniki. Do takich partii można zaliczyć np. Oskara (Bal maskowy G. Verdiego), Olimpię w Opowieściach Hoffmanna J. Offenbacha), czy z dzieł bardziej współczesnych Zerbinettę w Ariadnie na Naksos R. Straussa) i Tytanię w Śnie nocy letniej B. Brittena.
• sopran koloraturowy dramatyczny (koloratura dramatyczna): to głos większy od lirycznego sopranu koloraturowego, z biegłością techniczną wykonywania szybkich ozdobników, mogący stosować bardziej dramatyczną interpretację. Do takich partii można zaliczyć wielkie dramatyczne role okresu belcanta (pierwsza połowa XIX wieku), np. tytułowa Łucja z Lammermooru, Maria Stuarda, Anna Bolena, Elżbieta w Roberto Devereux G. Donizettiego, Semiramida, Armida czy Amenaida w Tankredzie w operach G. Rossiniego, Norma i Elwira w Purytanach V. Belliniego).

Wielkimi koloraturami dramatycznymi były w XX wieku m.in. Maria Callas, Leyla Gencer, Joan Sutherland, June Anderson, Cristina Deutekom czy Montserrat Caballé, które także – z powodzeniem – wykonywały partie lirycznego sopranu koloraturowego.

Utwór wykonywała m.in. Edita Gruberová, a w Polsce m.in. Joanna Woś.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• sopran
• Stimmfach 

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Encyklopedia muzyki PWN, red. A. Chodkowski, Warszawa 1995.
• Geoffrey SG.S. Riggs Geoffrey SG.S., The Assoluta Voice in Opera, 1797–1847, Jefferson, N.C.: McFarland, 2003, ISBN 0-7864-1401-4, OCLC 50841056 .brak strony (książka)
• Strona June Anderson opisująca jej głos jako dramatic coloratura soprano. june-anderson.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-30)].
• Talk Classical (forum poświęcone wszelkim aspektom muzyki klasycznej, w tym śpiewu), wątek: Czym jest Koloratura Dramatyczna?
• Portal Choirly (wątek: Dramatic Coloratura Soprano: Voice Type Characteristic)