French
DeutschSkocznia (Warszawa) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Osiedle Warszawy | |
 Widok z powietrza. Widoczne siedem budynków mieszkalnych wielorodzinnych i szkoła, a w tle nowsza zabudowa wokół skrzyżowania Puławskiej, Domaniewskiej i Bukowińskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Powierzchnia | 0,05 km² |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°10′58″N 21°01′38″E/52,182778 21,027222 | |
Skocznia[1] lub Puławska-Skocznia[2] – osiedle w dzielnicy Mokotów w Warszawie.
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Osiedle Skocznia położone jest na stołecznym Mokotowie, na terenie obszaru Miejskiego Systemu Informacji Ksawerów[3][4]. Znajduje się w rejonie ulic Cieszyńskiej i Czerniowieckiej, niedaleko ulicy Puławskiej, na skraju skarpy warszawskiej[5][1], na terenie, gdzie wcześniej znajdowała się wieś Szopy Niemieckie[5]. W założeniu miało być częścią przyszłego centrum Mokotowa[1].
Osiedle zostało wybudowane w latach 1968–1975[1]. Jego nazwa pochodzi od położonej ówcześnie w sąsiedztwie skoczni narciarskiej wzniesionej pod koniec lat 50. XX w.[5] Głównym architektem osiedla był Tadeusz Mrówczyński[1]. Składa się z siedmiu bloków mieszkalnych: trzech osiemnastokondygnacyjnych punktowców wybudowanych w technologii monolitycznej z użyciem metody ślizgu oraz czterech dłuższych budynków o jedenastu kondygnacjach powstałych w technologii wielkopłytowej „J”[1]. Powstał także pawilon handlowo-usługowy[5] i oddany do użytku w 1971 roku[6] budynek szkolny[5], siedziba Szkoły Podstawowej nr 33 im. Wojsk Ochrony Powietrznej Kraju[7]. Bloki mieszkalne znajdują się pod adresami ul. Cieszyńska 1A, 2, 2A, 4, 5 oraz ul. Bukowińska 26 i 26A[3]. Liczba mieszkań to 1020, zaplanowano je dla ponad 3 tys. mieszkańców[1]. Powierzchnia całego osiedla to 5 ha[1].
Osiedle miało służyć pracownikom Ministerstwa Obrony Narodowej[8]. Za jego realizację odpowiedzialne było Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego Południe[8].
Z osiedla rozciąga się widok na niżej położone tereny Dolnego Mokotowa[5]. Według Lecha Chmielewskiego, autora „Przewodnika warszawskiego...” (1987) wysokie budynki mieszkalne widziane od wschodu po zmroku to „bez wątpienia jeden z ładniejszych widoków nowoczesnej warszawskiej architektury”[5].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 785, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Jacek Cydzik: Rozwój przestrzenny Mokotowa w latach 1939–1945 [w:] Dzieje Mokotowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 393.
- ↑ a b Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2022-07-31].
- ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
- ↑ a b c d e f g Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita", 1987, s. 73–74. ISBN 83-85028-56-0.
- ↑ Jerzy Podlaski: Oświata i szkolnictwo na Mokotowie w okresie Polski Ludowej [w:] Dzieje Mokotowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 334.
- ↑ Historia szkoły podstawowej nr 33 im. WOPK [online] [dostęp 2022-07-31].
- ↑ a b Spod Wiechy, „Stolica” (12 (1111)), Warszawa, 23 marca 1969, s. 9, ISSN 0039-1689.
