Santiago Bernabéu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Santiago Bernabéu
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Santiago Bernabéu de Yeste

Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1895
Almansa

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1978
Madryt

Pozycja

Napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1911–1920 Real Madryt 79 (68)
1920-1921 Atletico Madryt 1 (0)
1921-1926 Real Madryt
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1926–1927 Real Madryt
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Santiago Bernabéu de Yeste (ur. 8 czerwca 1895 w Almansie, zm. 2 czerwca 1978 w Madrycie) – były hiszpański piłkarz i działacz sportowy. Wieloletni prezes Realu Madryt.

Od stycznia 1955 roku stadion Realu Madryt nazwany jest jego imieniem[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w mieszczańskiej rodzinie nieopodal Albacete[2].

Jego ojciec, José Bernabéu Ibánez był walenckim prawnikiem, który jednak porzucił zawód, na rzecz bycia zarządcy lokalnego majątku, a matka Antonia De Yeste Nunez pochodziła z Kuby[2]. Do stolicy wraz z rodziną przeniósł się w wieku pięciu lat[2]. Wykształcenie odebrał w Kolegium Augustynów i już wtedy deklarował się kibicem Realu. Pomimo fascynacji medycyną, ukończył studia prawnicze, głównie po to, żeby nie sprawić zawodu ojcu – również prawnikowi[2].

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

W 1909 roku, jako czternastolatek, trafił do młodzieżowej drużyny Realu[3]. Jego pierwszym zespołem był juniorski Madrid CF. Pierwotnie Bernabéu chciał grać na bramce, ale odwiódł go od tego jego brat. W wieku 17 lat awansował do drużyny seniorów, grając już na pozycji napastnika. W czasach juniorskiej gry Bernabéu, Królewscy zbudowali swój własny stadion – O’Donnell. Młody Santiago od początku budowy pomagał przy malowaniu linii, wykańczaniu elementów czy malowaniu ogrodzenia, nie pobierając za to żadnych pieniędzy, czym zyskał uznanie lokalnych kibiców. W barwach stołecznego klubu grał przez szesnaście lat, w trakcie których zdobył z klubem jeden Puchar Króla oraz dziesięć mistrzostw Wspólnoty Autonomicznej Madrytu.

Po zakończeniu kariery został sekretarzem klubu w 1929 roku[3]. W trakcie swojej pracy był odpowiedzialny za sprowadzenie do klubu m.in. Ciriaco Errastiego, Josepa Samitiera, Ricardo Zamory czy Jacinto Quincocesa, którzy później przysłużyli się do zdobycia dwóch mistrzostw Hiszpanii.

Wojna domowa[edytuj | edytuj kod]

Był sympatykiem frankizmu. Podczas wojny domowej z lat 1936–1939 walczył w oddziałach generała Franco, będąc członkiem 150. dywizji pod komendą Muñoza Grandesa[4].

Prezesura[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny domowej Real Madryt znajdował się w stanie agonalnym. Znaczna część pracowników administracji została zamordowana, a część trofeów skradziona. Dzięki ogromnym staraniom Bernabéu klubowi dało się przetrwać. Przebudowę klubu zaczął od wdrażania zmian strukturalnych, dzieląc działanie klubu na obszary i poziomy, nad którymi pieczę sprawowały niezależne zespoły techniczne[3].

Santiago Bernabéu często podkreślał w czasie swojej prezesury, że wbrew powszechnej opinii to Atlético Aviación (dziś Atlético Madryt) było klubem rządowym.

Ekipą reżimu zawsze było Atlético Aviación, poprzednik Atlético Madryt – zapewnia Don Santiago. – Kiedy skończyła się wojna, zamknęli nam w więzieniu pół drużyny, a dyrektorzy Atlético wszyscy byli pułkownikami[2].

Sympatie reżimu Królewscy zyskali głównie ze względu na uzyskiwane sukcesy, które promowały Hiszpanię na świecie, ale również jako przeciwwagę dla zespołów baskijskich i katalońskiej Barcelony, z którymi walczył federalistyczny rząd[2]. Krytycy wytykali Bernabéu próby przypodobania się władzy przy uzyskaniu pozwolenia na budowę stadionu, ale nie ma zbyt wielu poszlak dla potwierdzenia tego zarzutu[2].

Santiago Bernabéu jako piłkarz Realu Madrid (około 1920 roku)

Chcąc zwiększyć atrakcyjność klubu, prezydent Bernabéu wydał w 1944 roku decyzję o budowie nowego, dużego stadionu, który pozwoliłby na zwiększenie dochodów klubu[5]. Aby tego dokonać, wypuścił obligacje dla członków klubu i kibiców[5]. Budowana przez trzy lata arena mogła pomieścić 75 145 widzów. W 1954 roku zwiększono liczbę miejsc do 120 000, a w maju 1957 zamontowano sztuczne oświetlenie. Kilka lat po stadionie wybudowano nowoczesny ośrodek treningowy Ciudad Deportiva, który otwarto w 1963 roku[6]. Kompleks ten służył zarówno piłkarzom pierwszego zespołu, jak i młodzieży, dzięki czemu wszyscy piłkarze Los Blancos mogli korzystać z tego samego zaplecza treningowego. Nowo powstały stadion szybko zaczął przynosić wpływy, które zostały spożytkowane do sprowadzenia gwiazd światowego futbolu. Pierwszym z nich był Argentyńczyk Alfredo Di Stefano. Po nim do klubu trafili: Raymond Kopa, Hector Rial, Ferenc Puskás, Didi, Evaristo, Lucien Miller, Günter Netzer i Paul Breitner[7]. Bernabéu opracował system, w którym opłacał swoich najlepszych zawodników ze sprzedaży biletów meczowych oraz honorariów za mecze zagraniczne[3]. Równocześnie prężnie działała klubowa akademia, której młodzi wychowankowie – Pirri, Manuel Velázquez, Manuel Sanchís – zagrali w ostatnim finale za jego prezesury w 1966 roku.

Santiago Bernabéu uważany jest za jednego z inicjatorów powstania Pucharu Mistrzów. W kwietniu 1955 roku uczestniczył w zorganizowanym przez dziennikarzy L’Équipe spotkaniu, które miało na celu powołanie międzynarodowych, europejskich rozgrywek piłkarskich[8]. Premierowa edycja rozpoczęła się we wrześniu 1955 roku, a Real Madryt okazał się ich pierwszym zwycięzcą.

W trakcie swoich trzydziestu czterech lat prezesury nie pobierał wynagrodzenia za swoją pracę[8].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

W ostatnich latach życia Santiago Bernabéu walczył z nowotworem, na który zmarł 2 czerwca 1978 roku w Madrycie. Jego śmierć miała miejsce tuż przed Mistrzostwami Świata w Argentynie. FIFA w geście uznania dla wkładu Bernabéu w rozwój piłki nożnej zarządziła trzydniową żałobę, a każdy mecz pierwszej kolejki turnieju rozpoczynał się od minuty ciszy[9].

Pośmiertnie został odznaczony Orderem Zasługi FIFA w 2002 roku.

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnik[10]

Prezes[11]

  • Trofeo Benito Villamarín: 1960
  • Trofeo Ciudad de Palma: 1975

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Samuel Marsden, The History of Real Madrid’s Santiago Bernabeu: The Games, the Players, the Fans [online], Bleacher Report [dostęp 2021-06-19] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g ¡Olé! Magazyn | Felietony | Santiago Bernabéu – święty i grzesznik [online], olemagazyn.pl, 24 maja 2015 [dostęp 2021-05-22] (pol.).
  3. ↑ a b c d Steven G. Mandis, Real Madryt – Strategia sukcesu, s. 101, 2017.
  4. ↑ Igor Rakowski-Kłos, 15 września. Pierwszy kanclerz powojennych Niemiec wybrany przewagą jednego głosu [KALENDARIUM] [online], wyborcza.pl, 15 września 2020 [dostęp 2020-09-15].
  5. ↑ a b Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 102, 2017.
  6. ↑ Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 107, 2017.
  7. ↑ Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 103, 2017.
  8. ↑ a b Steven G. Manids, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 108, 2017.
  9. ↑ 37th Anniversary of Santiago Bernabéus death | Real Madrid CF [online], Real Madrid C.F. – Web Oficial [dostęp 2021-06-19] (ang.).
  10. ↑ Bernabéu | Real Madrid CF [online], Real Madrid C.F. - Web Oficial [dostęp 2021-11-11] (ang.).
  11. ↑ Santiago Bernabéu - Sukcesy [online], www.transfermarkt.pl [dostęp 2021-11-11] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Trenerzy Realu Madryt
Prezesi Realu Madryt
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Santiago_Bernabéu&oldid=71642369”