R-60 – Wikipedia, wolna encyklopedia

R-60
Ilustracja
Państwo

 ZSRR

Producent

OKB "Mołnia"/GosMKB "Wympieł"

Rodzaj

powietrze-powietrze

Przeznaczenie

przeciwlotnicza krótkiego zasięgu

Data konstrukcji

lata 60.

Lata produkcji

1973–??

Operacyjność

od 1974

Długość

2090 mm

Średnica

120 mm

Rozpiętość

390 mm

Masa

43,5 kg

Prędkość

2,7 Ma (3304 km/h)

Zasięg

10 km

Naprowadzanie

termiczne (IR)

Masa głowicy

3,5 kg

Typ głowicy

odłamkowo burząca

Użytkownicy
Abchazja, Angola, Armenia, Azerbejdżan, Bułgaria, Chorwacja, Gruzja, Indie, Iran, Kuba, Korea Północna, Libia, Peru, Malezja, Polska, Rosja, Słowacja, Serbia, Syria, Wietnam
W przeszłości: Czechosłowacja, Finlandia, Irak, Jugosławia, NRD, RFN, Węgry, ZSRR

R-60radziecki/rosyjski lekki pocisk rakietowy przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na krótkich dystansach, w warunkach walki powietrznej, naprowadzany termicznie (na źródło promieniowania podczerwonego). W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-8 Aphid (z ang., mszyca). Pocisk ten był eksportowany do wielu krajów i nadal pozostaje w uzbrojeniu wielu sił zbrojnych.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Opracowanie pocisku R-60 rozpoczęto pod koniec lat 60. w biurze konstrukcyjnym NPO "Mołnia" (НПО «Молния»), obecnie GosMBK "Wympieł" (ГосМКБ «Вымпел»). Oficjalnie pierwsza wersja pocisku R-60 oznaczona jako R-60T (kod NATO Aphid-A) weszła do uzbrojenia w 1974 roku, jako wyposażenie samolotu myśliwskiego MiG-23.

Konstrukcja pocisku R-60

[edytuj | edytuj kod]

Pocisk R-60 jest jednym z najmniejszych pocisków klasy powietrze-powietrze na świecie. Całkowita masa wynosi 44 kg z czego 3,7 kg to głowica bojowa z radarowym zapalnikiem zbliżeniowym. Zgodnie ze źródłami rosyjskimi skuteczny zasięg pocisku zawiera się pomiędzy 300 a 4000 metrów, chociaż jako zasięg maksymalny podaje się 10 km przy atakowaniu celów na dużych wysokościach.

Należy on do pocisków typu wystrzel i zapomnij, co oznacza, że po odpaleniu sam naprowadza się na cel bez konieczności ingerencji w tor jego lotu przez zewnętrzne systemy naprowadzające.

Detektor podczerwieni pocisku jest chłodzony ciekłym gazem w celu zapobieżenia oślepieniu przez odbicia od powierzchni wody i lądu. Kąt przeszukiwania detektora wynosi 60°. Wybór celu może być realizowany poprzez celownik nahełmowy pilota, a skuteczny atak może być przeprowadzony na odległość od 300 metrów do 3 km.

Unowocześniona i wprowadzona w 1982 roku do uzbrojenia wersja pocisku R-60M (kod NATO Aphid-B) została wyposażona w chłodzony detektor podczerwieni o większej czułości i poszerzonym do 40° kątem śledzenia celu. Nowa wersja pocisku jest zdolna do atakowania celów z jeszcze mniejszej odległości 200 metrów i posiada laserowy zapalnik zbliżeniowy.

Opracowano także wersję pocisku wyposażonego w głowicę prętową zawierającą 1,6 kg zubożonego uranu, dla zwiększania penetracji odłamków.

Wersja eksportowa pocisku R-60MK (kod NATO Aphid-C) może być naprowadzana przy pomocy celownika nahełmowego stosowanego między innymi w samolotach MiG-29.

Od 1999 roku zmodyfikowana wersja pocisku była używana w jugosłowiańskim zestawie przeciwlotniczym M55A3B1.

R-60 stanowi wyposażenie samolotów MiG-21, MiG-25, MiG-27, MiG-29, MiG-31, Su-17/20,22, Su-24, Su-25, Jak-28, Jak-38, Jak-141 oraz śmigłowców bojowych Mi-24 oraz Ka-50. Pomimo wprowadzenia do uzbrojenia nowocześniejszych pocisków R-73, R-60 nadal pozostają w uzbrojeniu wielu armii.