Pocisk rakietowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pocisk rakietowy – pocisk odrzutowy napędzany silnikiem rakietowym. Składa się z silnika rakietowego, zespołu bojowego, układu kierowania (jeśli jest kierowany) i innych elementów pomocniczych. Konstrukcję nośną stanowi jego kadłub (korpus). Szczególnie szybki rozwój tego rodzaju broni datuje się od lat 40. XX wieku.

Podział pocisków rakietowych[edytuj | edytuj kod]

W zależności od liczby silników (pracujących kolejno):
- jednostopniowy
- wielostopniowy
w zależności od sposobu naprowadzania na cel:
- kierowany
- niekierowany
w zależności od stanu fizycznego paliwa:
- napędzane paliwem płynnym
- napędzane paliwem stałym
w zależności od donośności:
- bliskiego zasięgu
- średniego zasięgu
- dalekiego zasięgu
w zależności od przeznaczenia:
- przeciwpancerny
- przeciwlotniczy
- polowy, itp.
w zależności od miejsca startu i celu:
- klasy ziemia-ziemia
- klasy ziemia-powietrze
- klasy ziemia-woda
- klasy powietrze-powietrze
- klasy powietrze-ziemia
- klasy powietrze-woda
- klasy woda-woda
- klasy woda-ziemia
- oraz inne
w zależności od głowicy bojowej:
- konwencjonalne
- jądrowe
- chemiczne, itp.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.