Polski Fiat 508 Łazik – Wikipedia, wolna encyklopedia
Polski Fiat 508 Łazik na defiladzie wojskowej | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | Państwowe Zakłady Inżynierii (PZInż) |
Typ pojazdu | samochód osobowo-terenowy |
Trakcja | kołowa |
Historia | |
Prototypy | 1935 |
Produkcja | 1936–1939 |
Egzemplarze | 1500 sztuk |
Dane techniczne | |
Silnik | silnik gaźnikowy PZInż 117 (Fiat 108) o pojemności 995 cm³ i o mocy 24 KM (17,7 kW) przy 3600 obr./min. |
Transmisja | mechaniczna |
Długość | 3115 mm |
Szerokość | 1400 mm |
Wysokość | 1380 mm |
Rozstaw osi | 2300 mm |
Prześwit | 160 mm |
Masa | 760 kg |
Osiągi | |
Prędkość | 100 km/h |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Polska Niemcy Węgry |
Polski Fiat 508 III/W Łazik – polski samochód osobowo-terenowy zaprojektowany i skonstruowany w 1935 roku w Biurze Studiów PZInż przez inż. M. Świerczyńskiego (przy udziale inż. T. Tańskiego) z przeznaczeniem dla Wojska Polskiego. Samochód ten konstrukcyjnie wywodził się z cywilnego samochodu osobowego Polski Fiat 508 III Junak. Produkcję samochodu 508 III/W Łazik rozpoczęto w 1936 roku, a pierwsze pojazdy dla wojska dostarczono w 1937 roku. Ogółem w latach 1936 – 1939 zbudowano około 1500 sztuk łazików[1][2].
Konstrukcja pojazdu
[edytuj | edytuj kod]Pojazd posiadał otwarte nadwozie umożliwiające szybkie zajęcie w nim miejsca oraz opuszczenie go. W razie niepogody mogło być osłaniane brezentowym dachem. Nadwozie miało konstrukcję stalową opartą na drewnianym szkielecie. Z przodu pojazdu znajdował się silnik zaś z tyłu kufer bagażowy lub skrzynia ładunkowa. Szyba przednia mogła być opuszczona w celu prowadzenia z pojazdu ognia. Wnętrze posiadało uchwyty na broń, torbę na granaty i inne udogodnienia. Ponadto w niektórych egzemplarzach montowano uzbrojenie, najczęściej był to karabin maszynowy wz. 28[1][3].
Pojazd posiadał terenowe ogumienie, blokadę mechanizmu różnicowego i terenowe przełożenia przekładni głównej a czasem też skrzyni biegów. Niektóre pojazdy posiadały reduktor. Łazik posiadał jedną oś napędową[1][4].
Oprócz wersji osobowej istniały też modele pick-up służące głównie jako lekkie sanitarki[5].
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Jurga 1990 ↓, s. 80.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 106-107.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107-108.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 109-110.
- ↑ a b Robert Sawicki. Samochody osobowe Wehrmachtu. Warszawa, Wydawnictwo Militaria, 1998. str.50
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
- Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3. (pol.).