Northrop X-21 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | samolot eksperymentalny |
Załoga | 5 |
Historia | |
Data oblotu | |
Liczba egz. | 2 |
Dane techniczne | |
Napęd | 2 × General Electric J79-GE-13 |
Ciąg | 41,9 kN każdy |
Wymiary | |
Rozpiętość | 28,51 m |
Długość | 22,94 m |
Wysokość | 7,8 m |
Powierzchnia nośna | 116,17 m² |
Masa | |
Własna | 20 783 kg |
Startowa | 37 727 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 896 km/h |
Pułap | 12 957 m |
Zasięg | 7697 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
NASA |
Northrop X-21 — amerykański eksperymentalny samolot ze skrzydłami o przepływie laminarnym, opracowany przez przedsiębiorstwo Northrop. Konstrukcja samolotu oparta była o konstrukcję samolotu bombowego B-66B. Silniki zamontowane w B-66 pod skrzydłami, przeniesiono do tylnej części kadłuba, by wyeliminować ich oddziaływanie na przepływ powietrza na płatach i zrobić miejsce dla kompresorów powietrza.
Maszyna służyła do badań nad możliwością ingerencji w przepływ powietrza w warstwie granicznej przy skrzydle, w celu zmniejszenia oporu aerodynamicznego płata i poprawienia dzięki temu zasięgu.
W samolocie zastosowano przekonstruowane płaty nośne, które w porównaniu ze standardowymi B-66 miały większą rozpiętość i powierzchnię nośną. Na całej powierzchni nośnej wyfrezowano drobne wyżłobienia, z których w celu poprawy przylegania opływającego strumienia odsysano powietrze.
Załoga składała się z jednego pilota i dwóch inżynierów pokładowych, dwóch dalszych inżynierów znajdowało się w komorze kadłuba, umieszczonej na wysokości skrzydeł.
Pierwszy lot maszyny odbył się 18 kwietnia 1963. Program wstrzymano w 1964 roku.