Niszczyciele typu Maestrale – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niszczyciele typu Maestrale (Venti)
Kraj budowy	Włochy
Użytkownicy	Regia Marina; Marina Militare
Zbudowane okręty	4
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1440 ton standardowa,; 2225 ton pełna
Długość	106,7 m
Szerokość	10,15 m
Zanurzenie	3,31 m
Napęd	2 zespoły turbin parowych Parsonsa, 3 kotły, Moc 44 000 KM (32 800 kW)
Prędkość	38 węzły (70 km/h)
Zasięg	4000 mil morskich (7 400 km) przy prędkości 12 węzłów
Załoga	191
Uzbrojenie	4 działa 120 mm (2x2); 2 działa przeciwlotnicze 40 mm; 4 najcięższe karabiny maszynowe 13,2 mm; 6 wyrzutni torped 533 mm (2x3); 56 min

Niszczyciele typu Maestrale, określane także od nazw jednostek jako typ Venti (wiatry) – typ włoskich niszczycieli średniej wielkości, z lat 30. XX w. Zaprojektowany był jako powiększona wersja niszczycieli typu Dardo – zostały wydłużone o 10 m i wyposażone w nowe działa 120 mm. Stały się podstawą do zbudowania późniejszych niszczycieli typu Oriani (Poeti) i Soldati.

Okręty[edytuj | edytuj kod]

„Maestrale” – zbudowany w stoczni CT Riva Trigoso, zwodowany 2 września 1934. Uszkodzony na minie 9 stycznia 1943, samozatopiony 9 września 1943 po kapitulacji Włoch w czasie remontu w Genui.
„Grecale” – zbudowany w stoczni CNR Ankona, zwodowany 15 listopada 1934. przetrwał wojnę i służył we Włoskiej Marynarce Wojennej do 1954.
„Libeccio” – zbudowany w stoczni CNR Ankona, zwodowany 23 listopada 1934. zatopiony 9 listopada 1941 przez brytyjski okręt podwodny HMS „Upholder”.
„Scirocco” – zbudowany w stoczni CT Riva Trigoso, zwodowany 21 października 1934. Zatonął podczas sztormu w czasie II bitwy pod Syrtą 23 marca 1942, przeżyło tylko 2 członków załogi.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Whitley, M.H. (1988). Destroyers of World War 2. Cassell Publishing. ISBN 1-85409-521-8.