French
DeutschMarian Bełcikowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 lutego 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 22 września 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Marian Bełcikowski (ur. 27 lutego 1899 w Pułtusku, zm. 22 września 1984 w Warszawie[1]) – major kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Karola, burmistrza Pułtuska, i Lucyny z Górawskich, przełożonej prywatnej żeńskiej Szkoły Handlowej[2]. Naukę pobierał w Będzinie i Częstochowie. 20 stycznia 1915 roku zaciągnął się do Legionów Polskich. Początkowo służył w 1 pułku piechoty, a od maja tego roku w 1 pułku ułanów. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[3]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży[4].
Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Służył m.in. w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie[5]. W listopadzie 1924 został przydzielony do szwadronu pionierów przy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko młodszego oficera szwadronu[6]. W listopadzie 1925 został przydzielony do macierzystego pułku[7]. Mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku w korpusie oficerów kawalerii. W 1932 roku pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 19. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. W 1939 pełnił służbę w Biurze Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku oficera do zleceń[10].
Po kampanii wrześniowej służył w Polskich Siłach Zbrojnych. Był dowódcą pociągu pancernego[4]. Po zakończeniu wojny pozostał w Londynie[4]. Później powrócił do kraju.
Szwagrem Mariana Bełcikowskiego był pułkownik WP Tadeusz Zieliński.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej: kwartalnik historyczny, Wydania 121-124, Zrzeszenie Kół Pułkowych Kawalerii, 1986, s. 346
- ↑ Kowalski, Tadeusz. Nauczyciele i młodzież szkolna Pułtuska wobec walki narodu polskiego o niepodległość w latach 1914-1918. „Rocznik Mazowiecki”. 12, s. 79, 2000. [dostęp 2016-06-02].
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 8.
- ↑ a b c Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 11, 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924, s. 688.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 20 listopada 1925, s. 664.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 438.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 132.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 416.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.