Kolej dziecięca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kolej dziecięca (także: kolej pionierska) – oświatowa instytucja kolejowa, umożliwiająca dzieciom i młodzieży praktyczną naukę zawodów związanych z kolejnictwem, popularna zwłaszcza w Związku Radzieckim i krajach bloku wschodniego oraz na ich byłym obszarze[1].

Ze względu na rozstaw szyn, koleje dziecięce zalicza się do kolei wąskotorowych. Część z nich funkcjonuje jako koleje parkowe[1].

Lista kolei dziecięcych[edytuj | edytuj kod]

Armenia[edytuj | edytuj kod]

Azerbejdżan[edytuj | edytuj kod]

Białoruś[edytuj | edytuj kod]

Bułgaria[edytuj | edytuj kod]

Chiny[edytuj | edytuj kod]

Gruzja[edytuj | edytuj kod]

Kazachstan[edytuj | edytuj kod]

Kuba[edytuj | edytuj kod]

  • Camagüey – Parque Camilo Cienfuegos
  • Hawana (Havana Zoo)
  • Hawana Parque Lenin (nieczynna)

Litwa[edytuj | edytuj kod]

Niemcy[edytuj | edytuj kod]

Polska[edytuj | edytuj kod]

  • Kraków – Młodzieżowa Kolejka Wąskotorowa „Lajkonik”, kursująca w latach 1964-66 wzdłuż Wisły na trasie Salwator – Bielany[7]
  • PoznańKolejka Parkowa Maltanka (w przeszłości była kolejką dziecięcą, dziś jest obsługiwana przez MPK Poznań)
  • Podgrodzie – kolej dziecięca funkcjonująca w latach 1952–1964[8]

Rosja[edytuj | edytuj kod]

Pociąg na linii Nowosybirskiej Kolei Dziecięcej
Kp4-447 Południowej Kolei Dziecięcej w Petersburgu

Słowacja[edytuj | edytuj kod]

Turkmenistan[edytuj | edytuj kod]

Ukraina[edytuj | edytuj kod]

Uzbekistan[edytuj | edytuj kod]

Węgry[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Дмитрий Сутягин, Что такое ДЖД? [online] [dostęp 2021-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-20] (ros.).
  2. Berliner Parkeisenbahn – Fahrplan [online] (niem.).
  3. Parkeisenbahn [online] (niem.).
  4. Görlitzer Oldtimer Parkeisenbahn – Startseite [online] (niem.).
  5. Christian Wodzinski, Startseite [online] (niem.).
  6. Förderverein Parkeisenbahn Syratal Plauen – Home [online] (niem.).
  7. Paweł Jakuboszczak. Młodzieżowa Kolej Wąskotorowa „Lajkonik” w Krakowie (1964-1966). „Stalowe Szlaki”. nr 3/2013 (132). s. 34-47. 
  8. Filip Karoński. Gdy maszynista ma 12 lat... „Świat Kolei”. Nr 9/2000. s. 20-21. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]