French
DeutschGranatnik l.Gr.W.36 – Wikipedia, wolna encyklopedia
 l.Gr.W.36 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Obsługa | 2 |
| Historia | |
| Prototypy | 1934-1935 |
| Produkcja | 1936-1941 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 50 mm |
| Wymiary | |
| Długość lufy | 465 mm |
| Masa | |
| broni | 14,2 kg |
| Inne | |
| Szybkostrzelność praktyczna | 15 - 25 strz./min. |
| Zasięg skuteczny | 75 - 575 m |
Leichter Granatwerfer 36 (5cm) – niemiecki granatnik z okresu II wojny światowej.
Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat trzydziestych w Niemczech rozpoczęto prace nad lekkim granatnikiem o donośności kilkuset metrów, który miał stać się standardowym wyposażeniem każdego plutonu piechoty i umożliwić zwalczanie przeciwnika znajdującego się poza zasięgiem granatów ręcznych.
Pierwsze egzemplarze przekazano Wehrmachtowi na przełomie 1936 i 1937 roku. Broń otrzymała nazwę leichter Granatwerfer 36 (5cm), ale najczęściej stosowano skróty l.Gr.W.36 lub l.Gr.W.36(5cm). Do granatnika opracowano granat odłamkowy rażący skutecznie odłamkami w promieniu 20-30 metrów.
Pierwsze serie granatników były wyposażone w celownik-kątomierz, ale później z niego zrezygnowano i zastąpiono go białym pasem namalowanym na lufie. W następnych latach granatnik poddano drobnym modyfikacjom mającym na celu uproszczenie produkcji.
Granatniki l.Gr.W.36 stanowiły uzbrojenie wszystkich plutonów w dywizjach piechoty Wehrmachtu i Waffen-SS. Obsługę granatnika stanowiło trzech żołnierzy. Uzbrojenie osobiste obsługi stanowił karabinek (dowódca) i pistolety (celowniczy i ładowniczy). Granatnik po rozłożeniu był przenoszony na plecach przez celowniczego (płyta oporowa) i ładowniczego (lufa). Amunicja w skrzynkach zawierających po 10 granatów była przenoszona przez wszystkich członków obsługi (dowódca 10, celowniczy i ładowniczy po 20, razem 50 granatów na granatnik). O popularności granatnika może świadczyć liczba 555 959 granatów kalibru 50 mm zużytych przez wojsko niemieckie w trakcie walk we Francji w maju i czerwcu 1940 roku.
Doświadczenia bojowe potwierdziły wysoką skuteczność granatnika. Bardzo wysoka była zwłaszcza celność. Jednak po 1941 roku oceny stawały się bardziej krytyczne. Krytykowano szczególnie niewielką donośność granatów i ich siłę niszczącą. Niektóre źródła wspominają o próbach wystrzeliwania z granatników l.Gr.W.36 radzieckich granatów 50 mm (z granatnika wz. 38 i wz. 40).
Od 1942 roku granatnik wycofywano stopniowo z jednostek pierwszoliniowych, ale produkcje zakończono dopiero w czerwcu 1943 roku po wyprodukowaniu 31 836 granatników. Pomimo wycofania granatnika z uzbrojenia jednostek pierwszoliniowych w lutym 1945 roku Wehrmacht miał nadal na stanie 3953 sztuki tych granatników. W 1944 roku dużą partię l.Gr.W.36 przekazano Chorwacji.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Granatnik ten był zespołową bronią jednostrzałową, odprzodową, gładkolufową. Budową przypominał moździerz. Składał się z płyty oporowej połączonej z lufą kalibru 50 mm za pomocą specjalnego sworznia ułatwiającego szybkie rozkładanie granatnika. Mechanizm spustowy był uruchamiany dźwignią spustową.
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
| Wzór | leichter Granatwerfer 36 (5cm) |
| Kaliber (mm) | 50 |
| Masa całkowita (kg) | 14,2 |
| Donośność (m) | 75-575 |
| Kąt podniesienia lufy (stopnie) | 42-85 |
| Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej (stopnie) | +/- 17 |
| Prędkość początkowa pocisku (m/s) | 75 |
| Szybkostrzelność praktyczna (strz/min) | 15-25 |
| Masa granatu (kg) | 0,9 |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mariusz Skotnicki, Leichter Granaterwerfer 36, Nowa Technika Wojskowa 7/97. ISSN 1230-1655