Szybkostrzelność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dwa Boforsy 40 mm Mk1 (szybkostrzelność 160/min) strzelające podczas ćwiczeń w 1944 r.

Szybkostrzelność – liczba strzałów, jaką dana broń palna może oddać w ciągu określonego czasu (najczęściej minuty).

Szybkostrzelność teoretyczna

[edytuj | edytuj kod]

Szybkostrzelność teoretyczna to szybkostrzelność wyliczana bez brania pod uwagę pojemności magazynków i czasu ich zmieniania, czasu celowania, stopnia nagrzania lufy itp., a także czynników atmosferycznych. Dla typowych współczesnych karabinów maszynowych wynosi od 600 do 1200 strzałów na minutę, ale napędowe karabiny maszynowe M134 Minigun osiągają nawet 100 strzałów na sekundę. Dawniej nazywana kadencją[1].

Szybkostrzelność teoretyczną wyznacza się ze wzoru:

gdzie:

– szybkostrzelność teoretyczna w strz./min,
– wartość czasu pomiędzy kolejnymi strzałami w serii[2].

Przykłady szybkostrzelności teoretycznej

[edytuj | edytuj kod]

Szybkostrzelność praktyczna

[edytuj | edytuj kod]

Szybkostrzelność praktyczna to średnia liczba strzałów, jaką można oddać z danego egzemplarza broni w określonej jednostce czasu przy normalnych warunkach eksploatacyjnych przez dobrze wyszkolonego strzelca (obsługę). Parametr ten uwzględnia czas potrzebny na wycelowanie i przeładowanie broni[3]. W przypadku danej broni, wartość szybkostrzelności praktycznej jest wyraźnie niższa od teoretycznej.

Szybkostrzelność praktyczna nie jest pojęciem jednoznacznym. Parametr ten może uwzględniać średni czas wymiany magazynków, nabojów w magazynku lub taśmy albo czas używania załadowanej broni do wyczerpania się amunicji w taśmie lub magazynku[3].

Przykłady szybkostrzelności praktycznej

[edytuj | edytuj kod]

Szybkostrzelność dopuszczalna

[edytuj | edytuj kod]

Szybkostrzelność dopuszczalna to średnia liczba strzałów, jaką można oddać z danej broni w konkretnych warunkach eksploatacyjnych, bez ryzyka uszkodzenia lub nadmiernego zużycia jej elementów. Podstawowym kryterium przy określaniu szybkostrzelności dopuszczalnej jest nagrzewanie się lufy. Ten rodzaj szybkostrzelności obliczamy korzystając z bilansu cieplnego ścianki lufy[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, s. 222.
  2. Stanisław Kochański: Małokalibrowa broń samoczynna. Warszawa: Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, 1989, s. 75.
  3. a b Stanisław Kochański: Małokalibrowa broń samoczynna. Warszawa: Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, 1989, s. 77.
  4. Stanisław Kochański: Małokalibrowa broń samoczynna. Warszawa: Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, 1989, s. 78.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982, s. 246. ISBN 83-11-06699-X.