Filippo Bernardini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Filippo Bernardini
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1884
Ussita

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 1954
Ussita

Nuncjusz apostolski w Szwajcarii
Okres sprawowania

1935–1953

Sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania

1953–1954

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

12 marca 1910

Nominacja biskupia

13 marca 1933

Sakra biskupia

21 maja 1933

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 maja 1933

Konsekrator

kard. Pietro Fumasoni Biondi

Współkonsekratorzy

Giuseppe Pizzardo,
kard. Carlo Salotti

Filippo Bernardini (ur. 11 listopada 1884 w Ussita, zm. 26 sierpnia 1954 tamże) – włoski duchowny rzymskokatolicki, dyplomata papieski, sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

12 marca 1910 otrzymał święcenia prezbiteriatu.

13 marca 1933 papież Pius XI mianował go delegatem apostolskim w Australazji oraz arcybiskupem tytularnym antiocheńskim. 21 maja 1933 przyjął sakrę biskupią z rąk prefekta Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary kard. Pietro Fumasoniego Biondiego. Współkonsekratorami byli sekretarz Świętej Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościelnych abp Giuseppe Pizzardo oraz sekretarz Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary kard. in pectore Carlo Salotti.

10 października 1935 został nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii. Na tym stanowisku podczas II wojny światowej działał w katolickim ruchu oporu przeciwko narodowym socjalistom i udzielał pomocy Żydom, m.in. utrzymując linie komunikacyjne, przez które komunikowały się organizacje ratownicze[1].

15 stycznia 1953 papież Pius XII mianował go sekretarzem Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Na tym stanowisku pozostał do śmierci. Zmarł 26 sierpnia 1954 podczas wizyty w rodzinnej wsi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael Phayer: Kościół katolicki wobec Holokaustu 1930-1965. ISBN 978-83-7674-135-2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]