Ernest Renshaw – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernest Renshaw

Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1861 Royal Leamington Spa
Data i miejsce śmierci	2 września 1899 Waltham St. Lawrence
Wzrost	178 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1879
Zakończenie kariery	1897
Gra pojedyncza
Wimbledon	W (1888)
Gra podwójna
Wimbledon	W (1884–1886, 1888, 1889)

James Ernest Renshaw (ur. 3 stycznia 1861 w Royal Leamington Spa, zm. 2 września 1899 w Waltham St. Lawrence) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i grze podwójnej.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Był bratem bliźniaczym Williama Renshawa, wspólnie z którym tworzył parę deblową dominującą na kortach Wimbledonu w latach 80. XIX wieku. Renshawowie stanowili w tym okresie także wiodącą siłę w grze pojedynczej, będąc pionierami ofensywnego użycia serwisu, woleja i smeczu. Wielokrotnie między sobą rozstrzygali walkę o tytuł na Wimbledonie – zazwyczaj zwycięsko wychodził z niej młodszy o 15 minut i nieco niższy William – a ich głównym rywalem w tym okresie był Herbert Lawford. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w Cheltenham^[1].

Ernest Renshaw pięć razy walczył o mistrzostwo Wimbledonu w grze pojedynczej, w tym raz w finale turnieju pretendentów (All Comers). Obowiązywał w tym okresie regulamin, który gwarantował zwycięzcy udział w finale kolejnej edycji (challenge round), z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów. Kilkakrotnie zdarzało się, że ubiegłoroczny zwycięzca do rywalizacji nie stawał i wtedy tytuł przypadał triumfatorowi turnieju pretendentów^[1]. Statystycy wimbledońscy zazwyczaj traktują wówczas finały All Comers jako właściwe finały, ale można się spotkać także z formułą finałowego walkowera.

W 1882 roku Ernest Renshaw po raz pierwszy wygrał turniej pretendentów, by we właściwym finale spotkać się w broniącym tytułu bratem i przegrać w pięciu setach. Rok później w turnieju pretendentów Ernest Renshaw spotkał się z Herbertem Lawfordem i odniósł pięciosetowe zwycięstwo, chociaż rywal prowadził już w decydującej partii 5:0. Renshaw awansował następnie po raz drugi z rzędu do challenge round, ale ponownie uległ w pięciu setach bratu. W 1885 i 1886 roku Lawford zdołał pokonać Ernesta Renshawa w turnieju pretendentów. Jeszcze raz Ernest i Lawford spotkali się w finale All Comers w 1887 roku – Renshaw nie wykorzystał prowadzenia 2:1 w setach i zszedł z kortu pokonany, a rywalowi przypadł tytuł mistrzowski, gdyż William Renshaw nie przystąpił do obrony mistrzostwa^[1].

W 1888 roku Ernest Renshaw doczekał się wreszcie swojego zwycięstwa na Wimbledonie. Wykorzystując słabszą dyspozycję brata, który przegrał z Willoughbym Hamiltonem, ponownie triumfował w turnieju pretendentów (w finale z Ernestem Lewisem) i w challenge round zmierzył się z Herbertem Lawfordem. Odniósł trzysetowe zwycięstwo, w ostatnim secie do zera. Tym samym w kolejnym roku sam przystępował do turnieju jako obrońca tytułu i w challenge round po raz kolejny spotkał się z bratem, któremu uległ 4:6, 1:6, 6:3, 0:6^[1].

Para deblowa Renshawów, która jako pierwsza stosowała żelazną później zasadę gry podwójnej atakowania w jednej linii, odniosła łącznie siedem zwycięstw na Wimbledonie, w tym dwukrotnie na kortach Oksfordu (1880, 1881 – zwycięstwa te nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Liczba triumfów krótko stanowiła rekord turnieju, kilkanaście lat później po raz ósmy triumfowali inni bracia, Reginald i Lawrence Doherty^[1].

Poza Wimbledonem Renshawowie triumfowali cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej Renshaw wygrywał ten turniej także cztery razy (1883, 1887, 1888, 1892). Podobnie jak brat był praworęczny.

Ernest Renshaw zmarł w wieku 38 lat. W 1983 roku został wpisany w poczet członków Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (1–4)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1882	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	1:6, 6:2, 6:4, 2:6, 2:6
Finalista	2.	1883	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	6:2, 3:6, 3:6, 6:4, 3:6
Finalista	3.	1887	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:1, 3:6, 6:3, 4:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Herbert Lawford	6:3, 7:5, 6:0
Finalista	4.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	4:6, 1:6, 6:3, 0:6

Gra podwójna (5–0)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1884	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Ernest Lewis Edward Williams	6:3, 6:1, 1:6, 6:4
Zwycięzca	2.	1885	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 10:8
Zwycięzca	3.	1886	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Claude Farrer Arthur Stanley	6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca	4.	1888	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Patrick Bowes-Lyon Herbert Wilberforce	2:6, 1:6, 6:3, 6:4, 6:3
Zwycięzca	5.	1889	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	William Renshaw	Ernest Lewis George Hillyard	6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-13]  (ang.).
• Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• ZbigniewZ. Dutkowski ZbigniewZ., T – jak tenis, JanJ. Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978