Aleksander Brożyniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksander Brożyniak
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1944
Przemyśl

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
Czuwaj Przemyśl
AZS-AWF Warszawa
1968–1970 Resovia Rzeszów 15 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1970–1971 Resovia Rzeszów (asystent)
1971–1972 Resovia Rzeszów
1972–1973 Wisłoka Dębica (asystent)
1973 Stal Mielec
1975–1977 Wisła Kraków
1977–1978 GKS Tychy
1978–1979 Hutnik Kraków
1979–1980 Polonia Bytom
1982–1983 Gwardia Warszawa
1983–1984 Broń Radom
1984–1985 Siarka Tarnobrzeg
Błękitni Kielce
Wawel Kraków
1987–1989 Wisła Kraków
1990 Pogoń Szczecin
1994–1995 Okocimski Brzesko
1997–1998 Okocimski Brzesko
1998–1999 Hutnik Kraków
1999–2001 Górnik Wieliczka
2002 Pogoń Staszów
2002–2005 Lubań Maniowy
2005–2006 BKS Bochnia
2006 AKS Busko-Zdrój
2006–2007 Wróblowianka Kraków
2008 Skalnik Trzemeśnia
2008 Unia Tarnów
2009 Limanovia Limanowa
2011–2014 Hejnał Krzyszkowice
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Aleksander Brożyniak (ur. 2 stycznia 1944 w Przemyślu[1][2]) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy[2], trener.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Brożyniak karierę piłkarską rozpoczął w Czuwaju Przemyśl. Następnie w czasie studiów na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie grał w uczelnianym klubie – AZS-AWF Warszawa. Po ukończeniu studiów w 1968 roku został zawodnikiem III-ligowej wówczas Resovii Rzeszów, w której debiut zaliczył 28 sierpnia 1968 roku w przegranym 0:3 meczu wyjazdowym w ramach I rundy Pucharu Polski[3]. Po sezonie 1969/1970 oraz rozegraniu w ciągu dwóch lat zaledwie 15 meczów ligowych oraz zdobyciu 1 gola, zakończył karierę piłkarską.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Brożyniak po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. W sezonie 1970/1971 został asystentem Leona Wolnego w Resovii Rzeszów, a po jego odejściu jeszcze w trakcie sezonu, został samodzielnym trenerem klubu, którego trenował do końca sezonie 1971/1972. Potem w sezonie 1972/1973 był asystentem trenera w II-ligowej wówczas Wisłoce Dębica[2]. Następnie 1 lipca 1973 roku został trenerem naszpikowanej gwiazdami polskiej piłki nożnej Stali Mielec, z którą w sezonie 1973/1974 zajął 3. miejsce w ekstraklasie, jednak wraz z końcem 1973 roku odszedł z klubu. Następnie w latach 1975–1977 trenował Wisłę Kraków, z którą w sezonie 1975/1976 zajął 3. miejsce w ekstraklasie.

Następnie ze zmiennym szczęściem trenował: GKS Tychy (1977–1978), Hutnika Kraków (1978–1979), Polonię Bytom (16.10.1979–30.06.1980 – spadek z ektraklasy w sezonie 1979/1980), Gwardię Warszawa (1982–1983), Broń Radom (1983–1984)[4], Siarkę Tarnobrzeg (1984–1985)[5], Błękitnych Kielce oraz Wawel Kraków.

1 lipca 1987 ponownie został trenerem Wisły Kraków, z którą w sezonie 1987/1988 awansował do ekstraklasy. Z klubu odszedł po sezonie 1988/1989. Następnie w okresie od 1 lipca 1990 roku do 31 października 1990 roku trenował Pogoń Szczecin. Następnie w latach 1994–1995 oraz w latach 1997–1998 dwukrotnie trenował Okocimski Brzesko. Następnie w sezonie 1998/1999 trenował II-ligowego wówczas Hutnika Kraków[6].

Następnymi klubami w karierze trenerskiej Brożyniaka były: Górnik Wieliczka (21.10.1999–30.06.2001), Pogoń Staszów (2002), Lubań Maniowy (2002–2005), BKS Bochnię (26.09.2005–10.05.2006)[7], AKS Busko-Zdrój (27.09–05.10.2006)[8], Wróblowianka Kraków (2006–2007), Skalnik Trzemeśnia (2008), Unia Tarnów (16.04–29.09.2008)[9], Limanovia Limanowa (01.01–30.06.2009) oraz w Hejnał Krzyszkowice (08.07.2011–09.07.2014).

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Stal Mielec

Wisła Kraków

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]