Patrick Sercu

Patrick Sercu
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	27 juni 1944
Geboorteplaats	Roeselare, België
Overlijdensdatum	19 april 2019
Overlijdensplaats	Roeselare, België
Sportieve informatie
Discipline(s)	Baanwielrennen Wegwielrennen
Specialisatie(s)	Sprint (weg en baan) Zesdaagsen
Ploegen
1964-1966 1967 1968-1969 1970-1972 1973-1976 1977 1978-1980 1981-1983	Solo-Superia Flandria-De Clerck Faema Dreher Brooklyn Fiat France Marc Zeepcentrale I.W.C.-Imex
Portaal    Wielersport

Patrick Sercu (Roeselare, 27 juni 1944 – aldaar, 19 april 2019) was een Belgisch wielrenner en Olympisch kampioen.

Amateurrenner[bewerken | brontekst bewerken]

Patrick Sercu werd al op jonge leeftijd door zijn vader en oud-renner Albert Sercu opgeleid als pisterenner. Onder impuls van Albert Sercu werd de verloederde wielerpiste in Rumbeke nieuw leven ingeblazen om zoon Patrick het pistemetier aan te leren. Dit leverde al vroeg resultaten op. Al in 1961, op 17-jarige leeftijd, werd Sercu tweede op het Belgisch kampioenschap op de piste in Rocourt, wat hem meteen een ticket voor het WK opleverde. Het jaar er op werd hij voor het eerst Belgisch kampioen in de sprint en in 1963 volgde een eerste hoogtepunt door in eigen land het wereldkampioenschap op de sprint te winnen als 19-jarige amateur. Sercu was nog steeds amateurrenner en mocht zo in 1964 naar de Olympische Spelen in Tokio. Deze werden een succes. Hij behaalde goud op de kilometer met vliegende start.^[1]

Profrenner[bewerken | brontekst bewerken]

Sercu zette de stap naar het profrennen bij de ploeg Solo-Superia en zou daardoor ook op de weg actief worden. Tot op het einde van de jaren 1970 zou hij de piste en de weg blijven combineren. Op het einde van zijn loopbaan zou hij zich steeds meer op de piste toeleggen. Op de piste zou hij in de sprint nog twee keer goud (1967 en 1969) en twee keer zilver (1965 en 1968) behalen tijdens de wereldkampioenschappen voor de profs. Hij vestigde ook drie wereldrecords.

• 1967: 1:01,23 min – 1-kilometer met vliegende start indoor
• 1972: 1:07,5 min – 1-kilometer zonder vliegende start indoor
• 1973: 1:02,6 min – 1-kilometer outdoor

Later legde Sercu zich steeds meer toe op de duuronderdelen van de piste in plaats van de sprintnummers, wat gezien zijn leeftijd ook logisch was. Zo werd hij nog meermaals nationaal en Europees kampioen in onder meer de ploegkoers, het omnium en het rijden achter derny. Het waren vooral de zesdaagsen die hem bekend maakten. Tussen 1965 en 1983 won hij maar liefst 88 zesdaagsen, nog steeds een record dat wellicht nog heel lang op de tabellen zal blijven staan door het verminderd aantal zesdaagsen. Deze zesdaagsen reed hij met wisselende partners, maar Eddy Merckx was een van zijn vast companen met wie hij er 15 won.

Op de weg bouwde Sercu ook een mooi palmares op. Veel van zijn overwinningen behaalde hij in criteriumwedstrijden waar zijn sprintsnelheid goed uitgespeeld kon worden, maar ook in het rondewerk deed hij het voortreffelijk met heel wat etappewinsten in vooral kleinere ronden, maar ook in rittenwedstrijden zoals de Tirreno-Adriatico en Ronde van Romandië. Tijdens zijn loopbaan reed hij zeven maal de Ronde van Italië en won hij er maar liefst 13 etappes. Hiermee staat hij op de vierde plaats van Belgen met de meeste overwinningen in de Giro. Sercu reed in 1974 en 1977 de Ronde van Frankrijk, goed voor zes ritwinsten en de groene trui in 1974. Dat jaar reed hij ook een halve dag in het geel.

Sercu startte zijn profcarrière bij Solo-Superia, maar zou regelmatig van ploeg veranderen. Zo reed hij in de Faema-ploeg van Eddy Merckx en voor Dreher. Zijn grootste successen op de weg haalde hij bij Brooklyn en Fiat. Na 1977 stapte hij over naar de ploeg van Marc Zeepcentrale en zou hij vooral nog op de piste actief blijven tot hij in 1983 op wielerpensioen ging.

Oud-renner[bewerken | brontekst bewerken]

Patrick Sercu was als recordhouder van de zesdaagses na zijn wielerloopbaan bekommerd om het voortbestaan van deze meerdaagse pistewedstrijden. Het baanwielrennen raakte vanaf de jaren 1980 in crisis en steeds meer organisaties hielden het voor bekeken. Hij werd directeur van de Zesdaagse van Gent en was directeur van de vroegere Zesdaagse van Hasselt. In de Zesdaagse van Gent slaagde hij er in het wielergebeuren tot een waar event uit te bouwen waarbij lokale renners en internationale toppers met elkaar gecombineerd werden en de spectaculaire en korte nummers meer aan bod kwamen.^[2] Patrick Sercu zou de Zesdaagse van Gent leiden tot hij dit om medische redenen niet meer kon. Zijn zoon en wielermanager Christophe Sercu nam daarna de leiding over. Patrick zou stilaan uit het openbare leven verdwijnen en overleed in 2019 op 74-jarige leeftijd.^[3]

Herinneringen[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996 werd Sercu, samen met twee andere olympische/paralympische kampioenen Ulla Werbrouck en Filip Bardoel, tot ereburger van de stad Izegem benoemd. De openluchtwielerpiste van Sport Vlaanderen in Assebroek (Brugge) werd in 2007 naar hem de Wielerbaan Patrick Sercu genoemd.^[4] De heropgebouwde wielerpiste in Rumbeke waar hij de knepen van het vak leerde, werd voor een deel naar hem genoemd: Wielerpiste Defraeye-Sercu. Als geboren Roeselarenaar werd hij ook in de Zaal der Wereldkampioenen van het vernieuwde museum KOERS. Museum van de Wielersport vereeuwigd samen met drie andere Roeselaarse wereldkampioenen. In dat museum zijn overigens verschillende van zijn truien en een pistefiets van hem.

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

Zesdaagse[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Jaar	Zesdaagse van	Samen met		Nr.	Jaar	Zesdaagse van	Samen met
1	1965	Gent	Eddy Merckx		45	1976	Antwerpen (4)	Eddy Merckx
2	1966	Frankfurt	Klaus Bugdahl		46	1976	Milaan (2)	Francesco Moser
3	1967	Keulen	Klaus Bugdahl		47	1976	Dortmund (6)	Freddy Maertens
4	1967	Montréal	Emile Severeyns		48	1976	Maastricht	Graeme Gilmore
5	1967	Gent (2)	Eddy Merckx		49	1977	Kopenhagen	Ole Ritter
6	1967	Münster	Klaus Bugdahl		50	1977	Antwerpen (5)	Freddy Maertens
7	1967	Charleroi	Ferdinand Bracke		51	1977	Londen (7)	René Pijnen
8	1968	Rotterdam	Peter Post		52	1977	Berlijn (3)	Eddy Merckx
9	1968	Londen	Peter Post		53	1977	München	Eddy Merckx
10	1968	Frankfurt (2)	Rudi Altig		54	1977	Gent (8)	Eddy Merckx
11	1968	Dortmund	Rudi Altig		55	1977	Zürich (2)	Eddy Merckx
12	1969	Bremen	Peter Post		56	1977	Maastricht (2)	Eddy Merckx
13	1969	Antwerpen	Peter Post en Rik Van Looy		57	1978	Berlijn (4)	Dietrich Thurau
14	1969	Londen (2)	Peter Post		58	1978	Frankfurt (5)	Dietrich Thurau
15	1969	Dortmund (2)	Peter Post		59	1978	Grenoble (3)	Dietrich Thurau
16	1969	Frankfurt (3)	Peter Post		60	1978	München (2)	Gregor Braun
17	1969	Charleroi (2)	Norbert Seeuws		61	1978	Gent (9)	Gerrie Knetemann
18	1970	Keulen (2)	Peter Post		62	1979	Keulen (4)	Gregor Braun
19	1970	Bremen (2)	Peter Post		63	1979	Rotterdam (4)	Albert Fritz
20	1970	Londen (3)	Peter Post		64	1979	Hannover	Albert Fritz
21	1970	Gent (3)	Jean-Pierre Monseré		65	1979	Londen (8)	Albert Fritz
22	1971	Rotterdam (2)	Peter Post		66	1979	Berlijn (5)	Dietrich Thurau
23	1971	Londen (4)	Peter Post		67	1979	Dortmund (7)	Dietrich Thurau
24	1971	Berlijn	Peter Post		68	1979	München (3)	Dietrich Thurau
25	1971	Frankfurt (4)	Peter Post		69	1979	Zürich (3)	Albert Fritz
26	1971	Gent (4)	Roger De Vlaeminck		70	1980	Bremen (4)	Albert Fritz
27	1972	Londen (5)	Tony Gowland		71	1980	Kopenhagen (1)	Albert Fritz
28	1972	Dortmund (3)	Alain Van Lancker		72	1980	Milaan (3)	Giuseppe Saronni
29	1972	Gent (5)	Julien Stevens		73	1980	Berlijn (6)	Gregor Braun
30	1973	Keulen (3)	Alain Van Lancker		74	1980	Dortmund (8)	Gregor Braun
31	1973	Milaan	Julien Stevens		75	1980	Gent (10)	Albert Fritz
32	1973	Dortmund (4)	Eddy Merckx		76	1980	Herning	Gert Frank
33	1973	Grenoble	Eddy Merckx		77	1981	Keulen (5)	Albert Fritz
34	1973	Gent (6)	Graeme Gilmore		78	1981	Kopenhagen (2)	Albert Fritz
35	1974	Antwerpen (2)	Eddy Merckx		79	1981	Milaan (4)	Francesco Moser
36	1974	Londen (6)	René Pijnen		80	1981	Grenoble (4)	Urs Freuler
37	1974	Dortmund (5)	René Pijnen		81	1981	Gent (11)	Gert Frank
38	1975	Bremen (3)	René Pijnen		82	1982	Rotterdam (5)	René Pijnen
39	1975	Antwerpen (3)	Eddy Merckx		83	1982	Kopenhagen (3)	René Pijnen
40	1975	Berlijn (2)	Dietrich Thurau		84	1982	Antwerpen (6)	Roger De Vlaeminck
41	1975	Grenoble (2)	Eddy Merckx		85	1982	Berlijn (7)	Maurizio Bidinost
42	1975	Gent (7)	Eddy Merckx		86	1982	München (4)	René Pijnen
43	1975	Zürich	Günter Haritz		87	1983	Rotterdam (6)	René Pijnen
44	1976	Rotterdam (3)	Eddy Merckx		88	1983	Kopenhagen (4)	Gert Frank

Aantal	Samen met
15	Eddy Merckx
14	Peter Post
9	Albert Fritz
8	René Pijnen
7	Dietrich Thurau
4	Gregor Braun
3	Klaus Bugdahl, Gert Frank
2	Rudi Altig, Roger de Vlaeminck, Graeme Gilmore, Freddy Maertens, Francesco Moser, Julien Stevens, Alain Van Lancker
1	Maurizio Bidinost, Ferdinand Bracke, Urs Freuler, Tony Gowland, Günter Haritz, Gerrie Knetemann, Jean-Pierre Monseré, Ole Ritter, Giuseppe Saronni, Norbert Seeuws, Emile Severeyns, Rik Van Looy

Baanwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	BK	EK	WK	Overige
Amateurs
1961	2 sprint
1962	1 sprint 2 ploegkoers
1963	1 omnium 1 ploegkoers 1 sprint		1 sprint
1964	1 omnium 1 ploegkoers 1 sprint			Manchester: sprint Vorst: ploegkoers
1965	1 ploegkoers
Elite
1964				1 OS: 1km
1965	1 omnium 1 sprint	1 omnium	2 sprint	GP Du Roi: Sprint
1966	1 omnium 1 Ploegkoers
1967	1 omnium 1 ploegkoers 1 sprint 2 derny	1 omnium	1 sprint
1968	1 omnium 1 ploegkoers 1 sprint	1 omnium 1 ploegkoers 3 ploegkoers	2 sprint
1969	1 ploegkoers 1 sprint	1 omnium 1 ploegkoers	1 sprint
1970	1 ploegkoers	1 omnium
1971	1 omnium 1 ploegkoers	1 omnium 2 ploegkoers 3 ploegkoers
1972	1 omnium 1 ploegkoers	1 omnium
1973	1 ploegkoers	1 omnium		Gent: omnium, ploegkoers
1974	1 omnium 1 ploegkoers	1 ploegkoers		Gent: omnium, ploegkoers
1975	1 omnium 1 ploegkoers
1976	1 derny 1 omnium 1 ploegkoers	3 ploegkoers
1977	1 omnium 1 ploegkoers	1 derny 1 ploegkoers
1978	1 omnium	1 ploegkoers 2 derny
1979	1 omnium	3 ploegkoers
1980		2 derny
1981	2 puntenkoers
1982	1 omnium	1 ploegkoers
1983

Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 1969 1970 90e (1)  1971 69e (2)  1972 buiten tijd   1973 97e (1)  1974 opgave (3)  89e (3)   1975 67e (3)  1976 opgave (3)  1977 buiten tijd (3)  (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Omloop Het Volk E3 Harelbeke Kuurne-Brussel-Kuurne 1969 11e 9e 8e 5e 10e 1970 5e 7e 18e 1971 31e 45e 1972 27e 49e 12e 1973 5e 9e 1974 116e 20e 8e 2 1975 11e 2 1976 7e 3 9e 1977 8e 7e 2  ↑ 1

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Patrick Sercu.

• (en) Profiel van Patrick Sercu op ProCyclingStats

Voorganger: Herman Van Springel 1973

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Patrick Sercu 1974

Opvolger: Rik Van Linden 1975