ابن سناءالملک - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابن سَناء المُلک (۱۱۵۰-۱۲۱۲م) (نسب: هبةالله بن جعفر) کاتب و شاعر مصری بود که نزد ایوبی‌ها جایگاهی داشت و فارسی را خوب می‌دانست.^[۱]

آثار[ویرایش]

• دارالطّراز: دربرگیرندهٔ موشحات اوست.
• روح الحیوان: چکیده‌ای از الحیوان نوشتهٔ جاحظ

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ابن سناءالملک موجود است.