Zdzisław Łapiński (historyk literatury) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zdzisław Łapiński (ur. 30 listopada 1930 w Wilnie) – polski historyk i teoretyk literatury, w latach PRL uczestnik inicjatyw niezależnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1955 ukończył studia polonistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, po ukończeniu studiów pracował jako bibliotekarz, w latach 1963-1971 był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1971 obronił pracę doktorską. Od 1971 pracował w Instytucie Badań Literackich PAN. W styczniu 1976 roku podpisała list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej^[1], od 1979 był wykładowcą, a od 1980 członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. 20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[2]. W 1983 habilitował się. W tym samym roku należał do założycieli pisma "Studia Norwidiana" i był członkiem jego redakcji. W 1990 został członkiem redakcji pisma "Teksty Drugie". W 1992 otrzymał tytuł profesorski. Od 1993 był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Akademii Nauk.

Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

• Norwid (1971)
• Między polityką a metafizyką (o poezji Czesława Miłosza) (1980)
• Ja, Ferdydurke; Gombrowicza świat interakcji (1985)
• Jak współżyć z socrealizmem: szkice nie na temat (1988)
• Ja, Ferdydurke (1997)
• Słownik realizmu socjalistycznego (2004) - redaktor razem z Wojciechem Tomasikiem

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 2, wyd. PWN, Warszawa 2003, s. 586
• Ryszard Terlecki Uniwersytet Latający i Towarzystwo Kursów Naukowych 1977-1981, wyd. Instytut Europejskich Studiów Społecznych w Rzeszowie, Kraków-Rzeszów, 2000, według indeksu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]