Zbrojne Jednostki Proletariatu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbrojne Jednostki Proletariatu (wł. Nuclei Armati Proletari, NAP) – włoska organizacja terrorystyczna.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Powstały w 1973[1] lub 1974 roku[2]. Działały głównie w Neapolu i Florencji[2]. Były jedyną spośród lewicowych grup terrorystycznych, która była silnie obecna w południowych Włoszech[1]. Inną cechą charakterystyczną NAP była obecność w jej szeregach robotników[3]. Na strukturę formacji składały się luźne i autonomiczne komórki, które działały na wolności, jak i w zakładach karnych[1]. Rozpadły się w 1978 roku, a resztki ich struktur wchłonęły sojusznicze Czerwone Brygady[1].

Najważniejsze ataki przeprowadzone przez grupę[edytuj | edytuj kod]

  • 25 lipca 1974 roku bojówkarze porwali studenta z Neapolu. Zakładnik został zwolniony po wpłaceniu okupu[1].
  • 1 października 1974 roku terroryści przeprowadzili ataki bombowe w pobliżu więzień w Neapolu, Mediolanie i Rzymie. W zamachach nikt nie zginął[1].
  • 18 grudnia 1974 roku członkowie grupy porwali przedsiębiorcę z Neapolu. Został on zwolniony po zapłaceniu okupu[1].
  • 6 maja 1975 roku bojówkarze porwali w Rzymie sędziego Sądu Najwyższego. Wypuścili go po spełnieniu żądań[1].
  • 14 grudnia 1976 roku terroryści zaatakowali policjantów w Rzymie. W walce zginął jedne policjant i jeden bojówkarz. Dwóch innych policjantów zostało rannych[1].
  • 22 marca 1977 roku terrorysta zabił dwóch funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa. Do zabójstw doszło w trakcie próby aresztowania bojownika, który zbiegł z więzienia[1].

Liczebność[edytuj | edytuj kod]

O członkostwo w nich oskarżonych zostało 65 osób[1]. Czołowi działacze: Domenico Deli Veneri, Giovanni Gentile Schiavone, Antonio de Laurentis i Antonio lo Muscio[5].

Ideologia[edytuj | edytuj kod]

Wyznawały wartości ultralewicowe[1]. Ich celem było wyzwolenie tzw. lumpenproletariatu, czyli najbiedniejszych grup społecznych, do tego grona zaliczani byli: imigranci z Południa Włoch, bezdomni, bezrobotni, więźniowie czy wykolejona młodzież[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Armed Proletarian Nuclei. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  2. ↑ a b Terroryzm w Europie Zachodniej s. 197
  3. ↑ a b Terroryzm w Europie Zachodniej s. 194
  4. ↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 122.
  5. ↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 122-123.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Victor Grotowicz: Terroryzm w Europie Zachodniej. Wrocław-Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 978-83-01-13114-2.
  • Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbrojne_Jednostki_Proletariatu&oldid=64120954”