French
DeutschZłota Kamera – Wikipedia, wolna encyklopedia
Złota Kamera (fr. Caméra d’Or) – nagroda przyznawana na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes dla najlepszego kinowego debiutu reżyserskiego przez osobne jury. Niekiedy poza nagrodą główną przyznawane jest także wyróżnienie specjalne[1].
Historia nagrody[edytuj | edytuj kod]
Nagroda przyznawana jest od 1978. Ustanowił ją dyrektor generalny festiwalu, Gilles Jacob, w celu zachęcania debiutantów do realizacji kolejnych filmów kinowych. Początkowo, w latach 1978-1982, nagroda przyznawana była na podstawie głosowania krytyków filmowych goszczących na festiwalu. Jednakże ze względu na dużą liczbę filmów do obejrzenia w obrębie różnych festiwalowych sekcji postanowiono powołać osobne jury Złotej Kamery.
Niezależne międzynarodowe jury przyznaje nagrodę dla debiutanta, którego film prezentowany jest w ramach jednej z kilku festiwalowych sekcji (Selekcja Oficjalna, Międzynarodowy Tydzień Krytyki, Quinzaine des Réalisateurs)[2].
Wśród nagrodzonych debiutantów, którzy zrobili później wielką karierę i weszli na trwałe do historii kina wyróżnić można m.in. Jima Jarmuscha, Dżafara Panahiego, Mirę Nair, Jaco Van Dormaela czy Steve’a McQueena.
Jak dotychczas nagrodę główną zdobywały najczęściej filmy produkcji amerykańskiej i francuskiej (po 8 tytułów). Niestety żaden polski debiut reżyserski nie został wyróżniony tą nagrodą.
Laureaci Złotej Kamery[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Złotej Kamery - Wyróżnienia Specjalnego[edytuj | edytuj kod]
Nieregularnie jury Złotej Kamery przyznawało, poza nagrodą główną, także wyróżnienia specjalne dla zasługujących na szczególną uwagę debiutów reżyserskich.
| Rok | Kraj | Tytuł polski | Tytuł oryginalny | Reżyseria |
|---|---|---|---|---|
| 1989 |  | Narodziny | പിറവി Piravi | Shaji N. Karun |
 | Ostatnia droga Wallera | Wallers letzter Gang | Christian Wagner | |
| 1990 |  | Czas sług | Čas sluhů | Irena Pavlásková |
 | Farendj | Farendj | Sabine Prenczina | |
| 1991 |  | Dowód | Proof | Jocelyn Moorhouse |
 | Sam i ja | Sam & Me | Deepa Mehta | |
| 1993 |  | Przyjaciółki | Friends | Elaine Proctor |
| 1994 |  | Pałac milczenia | صمت القصور Samt el qusur | Moufida Tlatli |
| 1995 |  | Tu mówi Denise | Denise Calls Up | Hal Salwen |
| 1997 | | Życie Jezusa | La vie de Jésus | Bruno Dumont |
| 2002 |  | Japón | Japón | Carlos Reygadas |
| 2003 |  | Osama | اُسامه Osama | Siddiq Barmak |
| 2004 |  | Gorzki sen | خواب تلخ Khab-e talkh | Mohsen Amiryoussefi |
 | Uciec! | 路程 Lu cheng | Yang Chao | |
| 2007 |  | Control | Control | Anton Corbijn |
| 2008 |  | Wszyscy umrą, a ja nie | Все умрут, а я останусь Wsje umrut, a ja ostanus | Waleria Gaj Germanika |
| 2009 |  | Ajami | עג'מי Ajami | Scandar Copti i Jaron Szani |
| 2022 |  | Plan 75 | プランななじゅうご Plan 75 | Chie Hayakawa |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Matthew Anderson: ‘Triangle of Sadness’ Wins the Palme D’Or at Cannes. "The New York Times", 28.05.2022. [dostęp 2022-09-20]. (ang.).
- ↑ 2007: The Camera d’Or Selection. Festival de Cannes. [dostęp 2019-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-03)]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona festiwalu (fr.)