Wojciech Matusiak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojciech Matusiak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1945
Sieraków

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

178 cm

Kariera seniorska
Lata Drużyna
1964–69 LZS Gryf Szczecin
1969–79 Arkonia Szczecin
Legitymacja Polskiego Związku Kolarskiego Wojciecha Matusiaka
Rower marki "Peugot" Wojciecha Matusiaka

Wojciech Władysław Matusiak (ur. 2 czerwca 1945 w Sierakowie) – polski kolarz szosowy i torowy, zwycięzca 26. Tour de Pologne w 1969, olimpijczyk z Meksyku. Czterokrotny mistrz Polski na szosie i torze.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Był zawodnikiem LKS Pyrzyce (1964), Gryfa Szczecin (1964-1969) i Arkonii (1969-1979). Jego największymi sukcesami szosowymi było zwycięstwo w Tour de Pologne w 1969 (w czasie wyścigu wygrał dwa etapy i był liderem zawodów od II etapu do końca wyścigu) i mistrzostwo Polski w indywidualnym wyścigu szosowym ze startu wspólnego w 1967. Na torze zdobywał mistrzostwo Polski na 4000 m drużynowo na dochodzenie (1969) i dwukrotnie w długodystansowym wyścigu na 50 km (1969, 1970). Ponadto czterokrotnie zdobywał wicemistrzostwo Polski (w 1975 w indywidualnym wyścigu szosowym ze startu wspólnego, w 1966 w szosowym wyścigu drużynowym oraz w 1967 i 1968 w torowym wyścigu na 4000 m na dochodzenie) a w 1968 trzykrotnie wywalczył brązowy medal mistrzostw Polski (w szosowym wyścigu drużynowym, torowym wyścigu długodystansowym na 50 km i torowym wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego). W 1967 zwyciężył z drużyną na 4000 m na dochodzenie w zawodach Ogólnopolskiej Spartakiady.

Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata i Igrzyskach Olimpijskich. Na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku (1968) zajął 5–8 m. w wyścigu na 4000 m na dochodzenie drużynowo. Na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976) był rezerwowym polskiej kadry szosowej, lecz przed niedoszłym startem doznał kontuzji. W 1968 zajął 8. miejsce na torowych mistrzostwach świata w wyścigu na 4000 m na dochodzenie indywidualnie. Czterokrotnie wystąpił w indywidualnym wyścigu szosowym na mistrzostwach świata (1970 – 46 m., 1973 – 5 m. w wyścigu, który wygrał Ryszard Szurkowski przed Stanisławem Szozdą, 1974 – 19 m., 1975 – zdyskwalifikowany) i trzykrotnie w szosowym wyścigu drużynowym MŚ (1969 – 4 m., 1970 – 6 m., 1974 – 7 m.).

Trzykrotnie startował w Wyścigu Pokoju (1970 – 9 m. i wygrany etap, 1971 – 21 m., 1976 – 34 m.). W 1970 wygrał Wyścig dookoła Szkocji, a w 1974 był trzeci w klasyfikacji końcowej Tour de Pologne, ponadto wygrał po jednym z etapów Tour de Pologne w 1967, 1972 i 1976.

W 1969, 1970 i 1973 był zwycięzcą plebiscytu "Kuriera Szczecińskiego" na najlepszego sportowca regionu. Po zakończeniu kariery pracował jako trener w Arkonii (1977-1990).

W 1996 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1997, nr 14, poz. 126). Jest honorowym obywatelem Pyrzyc.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]