Witold Wolibner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witold Wolibner (ur. 24 września 1902 w Piotrowie (powiat płocki) - zm. 9 stycznia 1961 we Wrocławiu) – polski matematyk, kierownik Katedry Mechaniki Teoretycznej Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego.

Specjalizował się w szeroko pojętej analizie matematycznej. Zajmował się także topologią mnogościową, teorią wyznaczników, teorią funkcji analitycznych, a także mechaniką płynów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1921 ukończył gimnazjum filologiczne im. Władysława Jagiełły w Płocku i podjął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1930 na podstawie pracy Przyczynek do teorii funkcji analitycznych (na UW). Od 1927 pracował w Instytucie Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej, od 1935 równocześnie jako starszy asystent w Katedrze Matematyki PW.

W czasie obrony Warszawy walczył w II Ochotniczym Batalionie Obrony Warszawy. Od 1941 przebywał na kielecczyźnie, w latach 1944-1947 był nauczycielem w gimnazjum w Staszowie. W 1947 został kierownikiem Katedry Mechaniki Teoretycznej na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej, w 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym.

W 1955 otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha.

Materiały archiwalne Witolda Wolibnera znajdują się w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-119^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 510-512. ISBN 978-83-229-3316-9.
• A. Krzywicki i J. Zamorski. Witold Wolibner, 1902-1961. „Wiadomości Matematyczne”. VI. s. 1-6.