Wiatrochron (lotnictwo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiatrochron – nieruchoma, przezroczysta płaszczyzna w samolocie z przodu kabiny osłaniająca pilota przed pędem powietrza podczas lotu^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych samolotach piloci nie posiadali jakiejkolwiek osłony przed naporem powietrza. Wraz ze wzrostem prędkości lotu stało się to nieodzowne do tego aby załoga mogła sprawnie wykonywać swe czynności. Początkowo osłonę zapewniał odpowiednio uformowany kadłub, który odchylał strugi powietrza tak aby omijały pilota (np. w PS-1). W konstrukcjach cywilnych kabinę załogi chowano we wnętrzu kadłuba, całkowicie ograniczając jej widoczność do przodu a montując okna jedynie w bocznych ścianach kadłuba. Takie rozwiązanie zastosowano m.in w samolocie Spirit of St. Louis, który pokonał Ocean Atlantycki czy też w polskich RWD-1 i RWD-2 nazywanych złośliwie "ślepymi myszami".

Wraz z doskonaleniem konstrukcji lotniczych i wzrostem prędkości samolotów dotychczasowe rozwiązania przestały spełniać swoją rolę, konieczne było wprowadzenie skutecznej osłony pilota przed naporem powietrza zapewniające mu widoczność w kierunku lotu. Zastosowana początkowo prosta płaszczyzna szklana była następnie modyfikowana aerodynamicznie. Początkowo płyty szklane były instalowane na szkielecie wykonany z kształtek metalowych. W lotnictwie wojskowym takie rozwiązanie nie było akceptowane z uwagi na ograniczenie widoczności. Doprowadziło to do powstania wiatrochronów całkowicie wykonanych z masy szklanej. W samolotach wojskowych, zwłaszcza myśliwskich, wiatrochron jest wykonany z szkła pancernego zapewniającego odporność na zderzenie z ptakiem przy prędkości rzędu 1000 km/h. W samolotach poddźwiękowych stosuje się do wykonania wiatrochronu szkło organiczne, w samolotach naddźwiękowych zastosowane jest szkło krzemionkowe mające wyższą wytrzymałość termiczną. Wiatrochron jest wyposażany w instalacje umożliwiające jego czyszczenie w czasie lotu. Dla usunięcia zanieczyszczeń (np. owadów) stosowane są spryskiwacze i wycieraczki, systemy nadmuchu powietrza usuwają zanieczyszczenia oraz uniemożliwiają powstanie oblodzenia^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Wiatrochron. W: Zdzisław Brodzki, Stefan Górski, Ryszard Lewandowski: Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich. Lotnictwo. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1979. ISBN 83-204-0005-8. OCLC 749487073.
• Wiatrochron. W: Jerzy Modrzewski: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978. OCLC 5475523.