French
DeutschWacław Stefan Lewandowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 14 kwietnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 kwietnia 1971 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  | |
Wacław Stefan Lewandowski (ur. 14 kwietnia 1888 w Warszawie, zm. 5 kwietnia 1971 w Poznaniu) – pianista, rektor PWSM w Poznaniu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wacław Stefan Lewandowski urodził się w rodzinie Michała, adwokata, i Ludwiki z domu Doehr. W Szwajcarii w St. Gallen od 1905 był studentem wyższej szkoły handlowej, a następnie w Warszawie rozpoczął studia muzyczne u J. Oberfelta i J. Śliwińskiego[1]. W Lipsku od 1912 był studentem konserwatorium muzycznego oraz w 1914 otrzymał dyplom w klasie gry fortepianowej J. Pembauera. Podczas I wojny światowej podjął w Warszawie działalność pedagogiczną, kontynuując ją od 1918 do 1937 w łódzkim Konserwatorium Muzycznym, w którym był także prezesem Towarzystwa Muzycznego[1]. Jednocześnie w lwowskim i toruńskim konserwatorium uczył gry na fortepianie. Był również w okresie międzywojennym znanym i cenionym pianistą, który posiadał bogaty repertuar estradowy[1]. Od 1937 związał się z Poznaniem[2], gdzie w początkowym okresie był wykładowcą w Państwowym Konserwatorium Muzycznym, a od 1945 docentem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej[3]. Kierownik Katedry Fortepianu od 1958, a rektor tej uczelni od 1951 do 1961[4][3]. W 1945 zorganizował w mieście Państwową Średnią Szkołę Muzyczną i był jej dyrektorem do 1948. Od 1938 do 1939 i od 1945 do 1947 był w Bydgoszczy nauczycielem w średniej szkole muzycznej[3]. Przez kilka lat po wojnie kontynuował karierę estradową. Koncertował między innymi w Poznaniu, Bydgoszczy i Łodzi. Wykształcił wielu pianistów między innymi: A. Balsam, Edmund Rezler, L. Galon, Bogusław Madey, T. Rutkowska[3].
Na emeryturę przeszedł w 1961.
Jego żoną była Helena Kowalewska (ur. 1908), wykładowca w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu od 1930 do 1939 i mieli trójkę dzieci: Hannę (ur. 1926), Andrzeja (ur. 1928) i Monikę (ur. 1941)[3].
Zmarł w Poznaniu. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[3] (kwatera 42-2-24)[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1952)[6]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (28 lutego 1955)[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 419.
- ↑ Wyjątek stanowił okres okupacji, który spędził w Warszawie.
- ↑ a b c d e f Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 420.
- ↑ Akademia Muzyczna im Ignacego Jana Paderewskiego
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MICHAŁ LEWANDOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 lutego 1955 r. nr 0/350 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 419–420. ISBN 83-01-02722-3.
| Rektorzy Państwowego Konserwatorium Muzycznego |
|
|---|---|
| Rektorzy Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej |
|
| Rektorzy Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego |
|
