Syndrom Verdun – Wikipedia, wolna encyklopedia

Syndrom Verdun − termin używany w paleobiologii na określenie pierwszej fazy wyścigu zbrojeń wśród tkankowców w epoce wczesnego kambru. Ofiary pierwszych drapieżników musiały wybrać między ukrywaniem się w osadzie a wytworzeniem pancerza. Jednym z efektów tego było pojawienie się w zapisie kopalnym tzw. "Wielkiego Wybuchu Życia" (Eksplozja kambryjska). Termin „syndrom Verdun” został użyty po raz pierwszy w roku 2005 przez Jerzego Dzika w artykule w periodyku Paleobiology. Dalszym rozwinięciem tej koncepcji była praca z roku 2007 The Verdun Syndrome: simultaneous origin of protective armor and infaunal shelters at the Precambrian-Cambrian transition.

Profesor Dzik na temat nazwy:

'"Nazwałem to syndromem Verdun. Tam żołnierze chronili się przed atakami albo w głębokich okopach, albo za stalowym pancerzem. Podobną strategię przyjęła ewolucja 550 mln lat temu".^[1]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Bitwa pod Verdun
• syndrom

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Behavioral and anatomical unity of the earliest burrowing animals and the cause of the ‘Cambrian explosion’
• The Verdun Syndrome: simultaneous origin of protective armor and infaunal shelters at the Precambrian-Cambrian transition