Strefa ochrony częściowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2012-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Strefa ochrony częściowej w parku narodowym (w przeciwieństwie do strefy ochrony ścisłej) zmierza do przywrócenia pierwotnego stanu środowiska, czyli unaturalnienia biocenoz lub zachowania ich w określonym stanie w celu stworzenia optymalnych warunków wybranym składnikom danej biocenozy. Realizacja ochrony częściowej może wiązać się z:

• przebudową składu gatunkowego danej fitocenozy
• popieraniem rozwoju określonych gatunków przez usuwanie ich konkurentów
• zabiegami przyspieszającymi rozwój danego gatunku (specjalnych zabiegów wymagają gatunki chronionych zwierząt, którym należy zapewnić niezbędne warunki egzystencji)

Ochrona częściowa może mieć charakter zachowawczy (zapewnienie przyrodzie zewnętrznego bezpieczeństwa) lub czynny (stabilizacja, denaturalizacja, przebudowa lub eksperyment wewnątrz rezerwatu).