Stefan Sutkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Sutkowski
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1932
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 kwietnia 2017
Warszawa

Zawód, zajęcie

muzykolog, oboista, działacz kulturalny

Alma Mater

PWSM w Warszawie, Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

dyrektor naczelny i artystyczny Warszawskiej Opery Kameralnej (1961–2012)

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Mazowsza”

Stefan Sutkowski (ur. 7 marca 1932 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 2017[1] tamże[2]) – polski muzykolog, oboista, działacz kulturalny, twórca Warszawskiej Opery Kameralnej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Adama i Marii[2]. Grę na oboju studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Został absolwentem tej uczelni w 1955, cztery lata później uzyskał dyplom z muzykologii na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1954 do 1974 jako oboista występował z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej. Jednocześnie angażował się w inicjatywy kulturalne. W 1957 zajął się organizacją zespołu muzyki dawnej pod nazwą Musicae Antiquae Collegium Varsoviense. W 1961 zainicjował utworzenie Sceny Kameralnej, na bazie której powstała Warszawska Opera Kameralna. Stefan Sutkowski od początku związał się z tą placówką, obejmując stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego[3] (zajmując je do 2012).

Kierowana przez niego instytucja rozszerzała stopniowo swoją różnorodną ofertę muzyczną. Powstawały w jej ramach także Scena Mimów i Operowa Scena Marionetek, powołano przy niej Ośrodek Dokumentacji i Badań Dawnej Muzyki Polskiej. W 1980 zainaugurowano Festiwal Muzyka Staropolska w Zabytkach Warszawy. W 1991 w ramach Warszawskiej Opery Kameralnej Stefan Sutkowski zorganizował Festiwal Mozartowski poświęcony twórczości Wolfganga Amadeusa Mozarta, który od tego czasu stał się imprezą coroczną. Dwa lata później zainicjował Festiwal Oper Barokowych. Na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej zapoczątkowano również kolejne festiwale: Gioacchina Rossiniego (1999), oper staropolskich (2000), Georga Friedricha Händla (2000).

Jako kierownik muzyczny od początku lat 60. brał udział w tworzeniu opracowań muzycznych dla teatrów dramatycznych i lalkowych. Współpracował m.in. z Kazimierzem Dejmkiem w Teatrze Narodowym[4]. W latach 1971–1981 był wiceprezesem i następnie prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (SPAM). Przyczynił się także do powstania Fundacji Pro Musica Camerata, zajmującej się działalnością wydawniczą w zakresie nut oraz płyt kompaktowych z muzyką polską[5].

Był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[6].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą (1996)[7], a w 2001 postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego – „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury polskiej” – Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[8].

Posiadał wyróżnienie Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Mazowsza”[9] oraz Medal Pamiątkowy „Pro Masovia”[10]. Wyróżniony w 1995 nagrodą Paszport „Polityki” w kategorii muzyka poważna. W 2002 otrzymał Nagrodę im. prof. Aleksandra Gieysztora[5]. W 2001 został doktorem honoris causa Akademii Muzycznej w Warszawie[11]. Otrzymał tytuł członka honorowego Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zmarł Stefan Sutkowski, wieloletni dyrektor Warszawskiej Opery Kameralnej. rp.pl, 22 kwietnia 2017. [dostęp 2017-04-22].
  2. a b Stefan Sutkowski. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-04-08].
  3. O nas. operakameralna.pl. [dostęp 2012-04-08].
  4. Stefan Sutkowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-08].
  5. a b Stefan Sutkowski. polityka.pl, 3 listopada 2009. [dostęp 2012-04-09].
  6. Spotkanie Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie MKiDN. mkidn.gov.pl, 15 stycznia 2015. [dostęp 2024-01-13].
  7. M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 124
  8. M.P. z 2001 r. nr 36, poz. 582
  9. Osoby i podmioty odznaczone Odznaką Honorową „Zasłużony dla Mazowsza”. mazovia.pl. [dostęp 2017-01-03].
  10. Pro Masovia – 2011 r.. mazovia.pl. [dostęp 2017-11-05].
  11. Doktorzy honoris causa. chopin.edu.pl. [dostęp 2012-04-09].
  12. Działalność Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu w kadencji 2013–2017. Kronika Nr 5. Eugeniusz Sąsiadek (red.), Piotr Łykowski (współpraca red.). Wrocław: Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Śpiewu, 2017, s. 155. ISBN 978-83-938902-2-4. [dostęp 2023-05-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]