French
DeutschStefan Rozmaryn – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie | prawnik, nauczyciel akademicki |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
   | |
Stefan Rozmaryn, Stefan Rosmarin (ur. 23 października 1908 we Lwowie, zm. 4 czerwca 1969) – prawnik, konstytucjonalista i administratywista. Główny autor konstytucji lipcowej z 1952. Czołowy teoretyk marksistowskiego konstytucjonalizmu w Polsce. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Nauk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Lata młodości spędził we Lwowie. Tam też studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza (UJK). W 1930 uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa UJK. Do wybuchu II wojny światowej był adwokatem we Lwowie. Podczas okupacji Lwowa przez ZSRR był zatrudniony na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie, którego prodziekanem był w latach 1940–1941. Po wyjeździe ze Lwowa, co nastąpiło w 1941 pełnił m.in. funkcje dziekana i wykładowcy prawa w Instytucie Prawniczym w Swierdłowsku i Kazaniu. Został członkiem Związku Patriotów Polskich.
Od 1946 członek i działacz Polskiej Partii Robotniczej, a następnie PZPR[1].
Zaraz po wojnie został naczelnikiem departamentu ustawodawczego Ministerstwa Sprawiedliwości. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością prawo skarbowe i posadę kierownika Katedry Prawa Państwowego. Od 1950 dyrektor generalny w Prezydium Urzędu Rady Ministrów. Od 1952 członek-korespondent, zaś od 1961 członek rzeczywisty PAN. Doktor honoris causa UAM w Poznaniu. Członek Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego w Hadze.
Został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera A2 TUJE 13)[2].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Nauka o państwie. Ustrój państw kapitalistycznych. Część ogólna, Warszawa 1949.
- O nowe pojęcie polskiego systemu skarbowego, Warszawa 1949.
- Organizacja szkolnictwa wyższego w ZSRR, Warszawa 1949.
- Polskie prawo państwowe, Warszawa 1949, 1951.
- Prawo i państwo, Warszawa 1949.
- Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych narzędziem agresywnych sił, Warszawa 1951.
- Z zagadnień wyborów do rad narodowych, Warszawa 1954.
- Konstytucja jako ustawa zasadnicza Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa 1961, 1967.
- Ustawa w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Warszawa 1964.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Sztandaru Pracy I i II klasy[3]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Spętana akademia. Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950–1986, t. II, wybór, wstęp i opracowanie Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, Warszawa 2012, s. 68.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze.
- ↑ a b Dane ze wspomnienia o prof. S. Rozmarynie zamieszczonego na witrynie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (dostęp: 25 lipca 2014 r.).