Stanisław Piekarczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Piekarczyk (ur. 13 stycznia 1924 w Sosnowcu, zm. 25 marca 1993) – polski historyk, mediewista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia rozpoczął podczas II wojny światowej na tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim. Zatrzymany w Krakowie w lipcu 1944, od 29 lipca 1944 do 11 lutego 1945 przebywał w niemieckim obozie koncentracyjnym Groß-Rosen.

Absolwent UJ w 1947, doktorat w 1950 tamże. Od 1950 w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych, kandydat nauk historycznych w 1953^[1]. W latach 1953–1956 pracował w Państwowym Wydawnictwie Naukowym, od 1954 w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, początkowo jako zastępca profesora. Habilitował się w 1961, profesorem nadzwyczajnym został w 1961, profesorem zwyczajnym w 1980.

15 stycznia 1955 został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej^[2].

Od 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję I sekretarza OOP PZPR na Wydziale Historycznym UW^[3]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Średniowieczny Kraków: rozwój społeczno-gospodarczy i urbanistyczny miasta, Kraków: Wydano z funduszów Min. Kultury i Sztuki 1951.
Początki miejskiej opieki społecznej w średniowiecznym Krakowie, Kraków: Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa 1952.
Studia z dziejów miast polskich w XIII–XIV w.: rola miast w walce o zjednoczenie ziem polskich i we wcześniejszym okresie monarchii stanowej do 1370 r., Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1955.
Studia nad rozwojem struktury społeczno-gospodarczej wczesnośredniowiecznej Szwecji, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1962.
O społeczeństwie i religii w Skandynawii VIII–XI, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1963.
Chrzest Polski: legenda i prawda historyczna, Warszawa: Ogólnopolski Komitet Frontu Jedności Narodu 1966.
(przekład i wstęp) Ingvar Andersson, Dzieje Szwecji, przeł., wstępem i przypisami opatrzył Stanisław Piekarczyk, Warszawa: PWN 1967.
Barbarzyńcy i chrześcijaństwo: konfrontacje społecznych postaw i wzorców u Germanów, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1968.
(wstęp) Armin Tuulse, Skandynawia romańska: zabytki architektury i sztuki Danii, Norwegii i Szwecji, wstęp do wyd. pol. napisał Stanisław Piekarczyk, tł. Witold Jeszke, Warszawa: Arkady 1970.
Historia, kultura, poznanie: książka propozycji, Warszawa: PWN 1972.
Mitologia germańska, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1979.
W średniowiecznej rzeczywistości, Warszawa: „Iskry” 1987.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007, s. 473– 474, przyp. 28.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/176 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
↑ Tadeusz Rutkowski, Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989, [w:] Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945, red. Piotr M. Majewski, Warszawa 2016, s. 495.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007, s. 336–337.
Prof. zw. dr hab. Stanisław Piekarczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2016-05-29] .

[1] Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2007, s. 473– 474, przyp. 28.

[2] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/176 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[3] Tadeusz Rutkowski, Na styku nauki i polityki. Uniwersytet Warszawski w PRL 1944–1989, [w:] Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego po 1945, red. Piotr M. Majewski, Warszawa 2016, s. 495.

[1]

[2]

[3]