Sinocentryzm – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sinocentryzm – chiński system światopoglądowy, zgodnie z którym Chiny jako „Państwo Środka” (pinyin Zhōngguó) znajdują się w centrum świata^[1]. Pogląd ten wynikał z tradycyjnej chińskiej kosmologii, zgodnie z którą Ziemia miała kształt kwadratu, zaś koliste niebo znajdowało się dokładnie nad jego środkiem, gdzie miały leżeć Chiny; stąd również inna tradycyjna nazwa Chin: To, Co Pod Niebem (pinyin Tiānxià)^[2]. Sinocentryzm uniwersalistyczny zakładał, że władca Chin (będący Synem Nieba) ma wyłączne prawo rządzenia całym światem, a Chiny są najwyżej rozwiniętym cywilizacyjnie państwem, podczas gdy inne państwa i ludy były dziełem barbarzyńców^[2]. Sinocentryzm i poczucie wyższości względem innych nacji wciąż są wyznacznikiem chińskiej mentalności narodowej, aczkolwiek bez dawnego lekceważenia świata zewnętrznego^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Ewa Dryjańska. Historyczne determinanty kształtowania się cech charakterystycznych i specyfiki polityki zagranicznej Chin. „Forum Politologiczne”. 11, s. 19–50, 2010. Olsztyn: INP UWM. ISSN 1734-1698.