Shades of Deep Purple – Wikipedia, wolna encyklopedia

Shades of Deep Purple
Wykonawca albumu studyjnego
Deep Purple
Wydany

lipiec 1968 (US)
wrzesień 1968 (UK)[1][2]

Nagrywany

11–13 maja 1968[1][2][3] (De Lane Lea, Londyn)

Gatunek

hard rock

Długość

43:27 (1968)
64:01 (2000)

Wydawnictwo

Stany Zjednoczone Tetragrammaton
Wielka Brytania Parlophone
Kanada Polydor[2][3]

Producent

Derek Lawrence[2][4]

Oceny
Album po albumie
— Shades of Deep Purple
(1968) 		The Book of Taliesyn
(1968)
Single z albumu Shades of Deep Purple
  1. „Hush/One More Rainy Day”
    Wydany: 21 czerwca 1968

W zasadzie zaraz po naszym powrocie powiedziano nam: „Macie już zarezerwowane studio, tak że możecie nagrywać album”. Nie pozostało nam nic innego jak wybrać te 8-9 numerów spośród tych, które wcześniej graliśmy na żywo, i zarejestrować je na płycie.

Simper
Studio nagraniowe „De Lane Lea” w Londynie, w którym odbyła się sesja nagraniowa do pierwszej płyty Deep Purple – "Shades of Deep Purple".

Shades of Deep Purple – debiutancki album brytyjskiego zespołu hardrockowego Deep Purple, wydany po raz pierwszy nakładem wytwórni Tetragrammaton Records w lipcu 1968 w Stanach Zjednoczonych. Producentem albumu był Derek Lawrence, natomiast reżyserem dźwięku był Barry Ainsworth. Album osiągnął 24 miejsce w notowaniu „Billboard 200”.

Album rozpoczyna piosenka „And The Address”, wyraźnie zainspirowana „Stone Free” Jimiego Hendriksa (uznawanego za największego gitarzystę wszech czasów[7]). „Hush” to cover utworu napisanego w 1967 przez amerykańskiego wokalistę, gitarzystę i tekściarza Joego Southa dla amerykańskiego wokalisty Billy’ego Joego Royala. W oryginalnej wersji kompozycja utrzymana jest w stylistyce pop rockowej. W wersji Deep Purple wyraźnie rozpoznawalny jest funkowy akompaniament. „Prelude: Happiness” to instrumentalny wstęp do „I'm So Glad”, kolejnego coveru jaki został zarejestrowany na debiutanckiej płycie grupy. „I'm So Glad” to powstała we wczesnych latach 30. XX wieku piosenka pierwotnie pochodząca z repertuaru amerykańskiego bluesmana Skipa Jamesa[8]. „Prelude: Happiness” to utwór, w którym wyraźnie widać zamierzenia Jona Lorda, klawiszowca oraz nieformalnego frontmana grupy, do łączenie muzyki rockowej z poważną. Rozpoczynający stronę B „Mandrake Root” to utwór napisany przez gitarzystę grupy Ritchiego Blackmore’a w okresie od końca 1965 do jesieni 1967 kiedy przebywał w Republice Federalnej Niemiec (głównie w Hamburgu). Trzecim coverem na „Shades of Deep Purple” jest „Help!” kompozycja The Beatles, wydana po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii 23 lipca 1965[9]. Cover zespołu grany często na koncertach planowany był jako magnum opus albumu (po wydaniu płyty do Deep Purple zadzwonili z gratulacjami muzycy The Beatles – John Lennon oraz Paul McCartney – gratulując im pomysłu).

Nagranie „Help” było pomysłem Jona. Ale gdy na przesłuchaniu zjawił się Rod, od razu zasugerował, by naszą wersję mocno zwolnić w stosunku do oryginału. Okazało się, że wypadło znakomicie.

Simper

Czwartym i ostatnim coverem jest zamykająca album piosenka „Hey Joe” napisana w 1962 przez amerykańskiego tekściarza Billy’ego Robertsa[10].

Historia[edytuj | edytuj kod]

18 kwietnia 1968 grupa wypłynęła do Skandynawii na serię 11 koncertów, z których pierwszy odbył się 20 kwietnia w Taastrup (Dania) a ostatni 5 maja w Roskilde (Dania). Po powrocie 6 maja zespół otrzymał telegram od prezesa Tetragrammaton Records – Artiego Mogulla:

POTWIERDZAM 2000 DOLARÓW ZALICZKI. 9 PROCENT ZE SPRZEDAŻY PŁYT DEEP PURPLE W USA KANADZIE I JAPONII – NO TO DO ROBOTY.

Sesja odbyła się w dniach 11–13 maja 1968 w londyńskim studiu „De Lane Lea”. Pierwszego dnia muzycy spędzili w studiu około 10 godzin. Drugi dzień poświęcony był dokończeniu pracy przez grupę natomiast trzeciego dnia odbyło się miksowanie. Basista zespołu – Nick Simper – opisuje warunki w jakich znalazło się Deep Purple podczas nagrywania swojej debiutanckiej płyty:

Jako zespół istnieliśmy wówczas dopiero kilka dni i od razu udało nam się wyskoczyć z taką płytą. Ci, którzy obecnie krytykują pierwszy skład, chyba nie zdają sobie sprawy z warunków, w jakich nagrywaliśmy. Duża płyta w ciągu dwóch dni, i to na czterośladowym sprzęcie...

Simper

Po zakończeniu nagrywania postanowiono podjąć decyzję o wyborze odpowiedniego utworu na singel mający promować album. Zespół optował za piosenką „Help!”. Wytwórnia stwierdziła jednak, iż na rynek amerykański bardziej odpowiednią piosenką będzie „Hush”. „One More Rainy Day” wybrano jako piosenkę na stronę B. Singel „Hush/One More Rainy Day” ukazał się 21 czerwca 1968 w Wielkiej Brytanii nakładem Parlophone. Parę dni potem Tetragrammaton Records wypuściła singel w Stanach Zjednoczonych. Pierwszy singel zespołu przeszedł w ich rodzinnych kraju bez echa, za oceanem natomiast „Hush” stał się wielkim hitem (we wrześniu 1968 singel osiągnął 4 pozycję w notowaniu „Billboard Hot 100”). Swoją opinię na ten temat wyraził Lord:

„Hush” stało się wielkim przebojem w Stanach. Nie mieliśmy pojęcia, że w tym czasie w obiegu znajdowała się bardzo mocna, intensywnie działająca odmiana LSD znana jako „Deep Purple”! Był to czysty przypadek i gdy przejechaliśmy po raz pierwszy do Stanów, wszyscy nas chwalili: „Fajny zespół, jeszcze lepsza nazwa”. Z pewnością więc nasz pierwszy sukces miał z tym wszystkim wiele wspólnego.

Lista utworów[1][2][3][4][11][edytuj | edytuj kod]

Tej nocy nie mogliśmy nigdzie znaleźć hotelu. W Londynie odbywał się chyba jakiś wielki mecz pucharowy i wszystkie hotele miały komplet. Tony Edwards zabrał mnie i moją żonę do hotelu, którego właścicielem był jego znajomy. Tam dostaliśmy jego służbowy apartament. Rod Evans nie miał gdzie się podziać, więc spał w naszej furgonetce. Przeziębił się i na drugi dzień jego głos brzmiał trochę dziwnie...

Simper

LP strona 1[edytuj | edytuj kod]

1. „And the Address” (Blackmore/Lord) 4:38
2. „Hush” (South) 4:24
3. „One More Rainy Day” (Evans/Lord) 3:40
4. a) „Prelude: Happiness” (Rimski-Korsakow/Blackmore/Evans/Lord/Paice/Simper) 7:19

b) „I'm So Glad” (James)

20:01

LP strona 2[edytuj | edytuj kod]

5. „Mandrake Root” (Blackmore/Evans/Lord) 6:09
6. „Help!” (Lennon/McCartney) 6:01
7. „Love Help Me” (Blackmore/Evans) 3:49
8. „Hey Joe” (Roberts) 7:33
23:32

Utwory bonusowe na wydaniu CD[edytuj | edytuj kod]

9. „Shadows” (Blackmore/Evans/Lord/Paice/Simper) 3:38
10. „Love Help Me” (wersja instrumentalna) (Blackmore/Evans) 3:29
11. „Help!” (wersja alternatywna) 5:23
12. „Hey Joe” (sesja nagraniowa w Top Gear) 4:05
13. „Hush” (live w TV USA) 3:53
20:28

Skład zespołu[1][2][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Shades of Deep Purple – wszystko o albumie zespołu Deep Purple. [dostęp 2010-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-25)]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f The Deep Purple Discography – Shades Of Deep Purple. [dostęp 2010-02-09]. (ang.).
  3. ↑ a b c Shades Of Deep Purple. [dostęp 2010-02-09]. (ang.).
  4. ↑ a b Shades of Deep Purple – Deep Purple – Billboard.com. [dostęp 2010-02-09]. (ang.).
  5. ↑ allmusic ((( Shades of Deep Purple > Review )))
  6. ↑ Grzesiek Kszczotek: Recenzja płyty Shades of Deep Purple. terazrock.pl. [dostęp 2014-04-30].
  7. ↑ Pete Townshend on Jimi Hendrix. Rolling Stone, 2003-09-18. [dostęp 2020-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-22)]. (ang.).
  8. ↑ Matt R. Lohr: Can't Find No Heaven: The Mysteries Of Skip James. [dostęp 2010-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-02)]. (ang.).
  9. ↑ Help! – The Beatles Bible. [dostęp 2010-02-12]. (ang.).
  10. ↑ Billy Roberts. [dostęp 2010-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-06)]. (ang.).
  11. ↑ Deep Purple – Shades of Deep Purple. [dostęp 2010-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-29)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Deep Purple
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Albumy kompilacyjne
Single
Wideografia
Powiązane zespoły
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Shades_of_Deep_Purple&oldid=73585074”