Samolot odrzutowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Startujący wojskowy samolot odrzutowy F/A-18F Super Hornet
Odrzutowy samolot pasażerski Boeing 777-300ER podczas lądowania.

Samolot odrzutowy, odrzutowiecsamolot, którego napęd stanowi jeden lub więcej silników odrzutowych lub silnik rakietowy. Ściślej rzecz biorąc silniki są najczęściej turboodrzutowymi albo turbowentylatorowymi. Samoloty te rozwijają znaczne prędkości, często poddźwiękowe, a nawet ponaddźwiękowe.

Pierwsze odrzutowce

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze prace nad silnikiem odrzutowym rozpoczęły się w latach 30. XX wieku. Pracowały nad nim zespoły z Wielkiej Brytanii pod przewodnictwem Franka Whittle'a oraz z Niemiec z Hansem von Ohairem na czele. Pierwszym wojskowym samolotem odrzutowym był Heinkel He 178 (nie był to jednak pierwszy samolot z silnikiem odrzutowym, był nim Coandă 1910), pierwszym myśliwcem użytym bojowo był Messerschmitt Me 262.

Przelot dokonany w 1940 samolotem Campini Caproni CC.2 został uznany oficjalnie przez FAI za pierwszy udany lot odrzutowcem (wcześniejszy lot niemieckim samolotem Heinkel He 178 w 1939 nie był przelotem publicznym)[1].

Pasażerskie odrzutowce

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym odrzutowcem pasażerskim był De Havilland Comet. Wszedł do regularnej służby w 1952 r. Wzrost popularności lotów pasażerskich przyczynił się do powstania takich samolotów jak Boeing 747, mogący przewozić ponad 500 pasażerów, czy też Tu-144 – najszybszy samolot pasażerski na świecie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Enzo Angelucci; Paolo Matricardi. Campini Caproni C.C.2 in Guida agli Aeroplani di tutto il Mondo. Mondadori Editore. Milano, 1979, Vol. 5, pp. 218-9.