Romana Troicka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Romana Troicka, po mężu Sosińska (ur. 7 sierpnia 1949 w Sochaczewie[1]) – polska łyżwiarka, zawodniczka łyżwiarstwa szybkiego, reprezentantka kraju, następnie radca prawny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była zawodniczką Sarmaty Warszawa[1], jej trenerem był Leszek Ułasiewicz[2].

Reprezentowała Polskę na wielobojowych mistrzostwach świata w 1969 (26 m.), 1971 (22 m.), 1972 (34 m.) i 1961 (9 m.)[1], mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim w 1971 (18 m.) i 1972 (21 m.)[3], wielobojowych mistrzostwach Europy w 1970 (16 m.), 1971 (20 m.) i 1972 (22 m.)[1].

W 1965 i 1967 została wielobojową mistrzynią Polski juniorek[4]. Na wielobojowych mistrzostwach Polski seniorek zdobyła złoty medal w 1970 (wygrała wówczas wyścigi, na 500 metrów, 1000 metrów i 1500 metrów) i 1972 (wygrała wówczas wyścigi na 500 metrów, 1000 metrów i 1500 metrów), srebrny medal w 1971 (wygrała wówczas wyścig na 500 metrów), brązowy medal w 1969 (wygrała wówczas wyścig na 500 metrów) i 1973 (wygrała wówczas wyścig na 500 metrów). Ponadto w 1968 wygrała wyścig na 500 metrów[5].

Była rekordzistką Polski na 500 metrów (45,50 - 13.02.1971, 45,11 - 5.02.1972), 1000 metrów (1:35,10 - 20.02.1971, 1:32,90 - 21.02.1971), czterokrotnie w wieloboju (500 m + 1000 m + 1500 m + 3000 m), od wyniku 202,883 (5.01.1969) do wyniku 194,280 (6.02.1972), wieloboju sprinterskim (185,370 - 21.02.1971)[6].

W 1974 ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, w 1983 aplikację radcowską. Pracowała w bankowości, następnie przedsiębiorstwach i spółkach branży budowlanej[7]. Była współautorem książek Zabezpieczenie należności pieniężnych. Poradnik prawniczy wraz z wzorami pism i tekstami aktów prawnych (1997) i Prawo wekslowe w praktyce. Poradnik prawniczy wraz z wzorami i tekstami aktów prawnych (2001).

W latach 1998-2002 była wiceprezesem Polskiego Związku Szybkiego[8], w latach 2003-2015 i od 2020 arbitrem Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim[7]. W przeszłości była także członkiem Piłkarskiego Sądu Polubownego przy PZPN oraz członkiem Komisji Rewizyjnej Polskiego Komitetu Olimpijskiego[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Władysław Zieleśkiewicz Encyklopedia sportów zimowych, wyd. PWN, Warszawa 2002, s. 215
  2. ↑ Łyżwiarski jubileusz, wyd. PZŁS, Warszawa 2001, s. 181
  3. ↑ Bogdan Chruścicki, Kazimierz Kowalczyk, Jacek Żemantowski Dziewiąta dekada panczenistów. Kobietom do twarzy w brązie, wyd. PZŁS, Warszawa 2011, s. 179
  4. ↑ Bogdan Chruścicki, Kazimierz Kowalczyk, Jacek Żemantowski Dziewiąta dekada panczenistów. Kobietom do twarzy w brązie, wyd. PZŁS, Warszawa 2011, s. 241
  5. ↑ Bogdan Chruścicki, Kazimierz Kowalczyk, Jacek Żemantowski Dziewiąta dekada panczenistów. Kobietom do twarzy w brązie, wyd. PZŁS, Warszawa 2011, s. 216, 217
  6. ↑ Bogdan Chruścicki, Kazimierz Kowalczyk, Jacek Żemantowski Dziewiąta dekada panczenistów. Kobietom do twarzy w brązie, wyd. PZŁS, Warszawa 2011, s. 254-257
  7. ↑ a b c Sylwetka na stronie Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim
  8. ↑ Bogdan Chruścicki, Kazimierz Kowalczyk, Jacek Żemantowski Dziewiąta dekada panczenistów. Kobietom do twarzy w brązie, wyd. PZŁS, Warszawa 2011, s. 118
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Romana_Troicka&oldid=61520570”