Piotr Jacek Flatau – Wikipedia, wolna encyklopedia

Piotr Jacek Flatau
Państwo działania

 Stany Zjednoczone

Data urodzenia

1953

profesor nauk fizycznych
Specjalność: fizyka teoretyczna, fizyka atmosfery, oceanografia, promieniowanie w atmosferze, mikrofizyka chmur
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1992 – fizyka atmosfery
Uniwersytet Stanu Kolorado

Habilitacja

2012 – fizyka
Uniwersytet Warszawski, Wydział Fizyki

Profesura

2 grudnia 2016

Polska Akademia Nauk
Status

czynny

Funkcja Jednostka PAN

członek zagraniczny
Wydział III Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi

Piotr Jacek Flatau (ur. 1953[1]) – polsko-amerykański profesor nauk fizycznych[2]. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu fizyki atmosfery, oceanografii, promieniowania w atmosferze, a także mikrofizyki chmur[2]. Od 2017 roku członek zagraniczny Polskiej Akademii Nauk (Wydział III Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi)[1]. Konsultant NASA, członek Optical Society of America[2], profesor i wykładowca na Wydziale Atmosfery i Oceanografii Fizycznej Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1972)[3][4]. Tytuł magistra w dziedzinie fizyki teoretycznej uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim[2]. W 1992 doktoryzował się z fizyki atmosfery na Uniwersytecie Stanu Kolorado[2] na podstawie rozprawy zatytułowanej Scattering by irregular particles in anomalous diffraction and discrete dipole approximations[5]. W 2012 uzyskał habilitację na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, przygotowując autoreferat pt. Dokładne metody pojedynczego i wielokrotnego rozpraszania[2]. Tytuł profesora nauk fizycznych otrzymał 2 grudnia 2016 na mocy postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej[6].

Rodzina i działalność historyczna[edytuj | edytuj kod]

Wnuk neurologa Edwarda Flataua, syn lekarki Joanny Flatau[7]. Opublikował dwie książki poświęcone dziejom swojej rodziny: Edward Flatau i jego kometa (2018) (współautorzy Ulrike Eisenberg i Filip Marcinowski)[7] oraz Edward Flatau i jego dwie córki: wydanie z okazji odsłonięcia tablicy pamiątkowej na Śniadeckich 8, 16 września 2021 (2021)[8]. Pisał również artykuły o historii VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana[9].

Publikacje w czasopismach[edytuj | edytuj kod]

Piotr Jacek Flatau jest autorem lub współautorem m.in. następujących publikacji naukowych w czasopismach:

  • (1994): Discrete-Dipole Approximation For Scattering Calculations[10]
  • (2007): An analysis of seasonal surface dust aerosol concentrations in the western US (2001–2004): Observations and model predictions[11]
  • (2007): Modulation of the aerosol absorption and single-scattering albedo due to synoptic scale and sea breeze circulations: United Arab Emirates experiment perspective[12]
  • (2008): On stable and explicit numerical methods for the advection–diffusion equation[13]
  • (2008): Observations and Modeling of the Surface Aerosol Radiative Forcing during UAE2[14]
  • (2008): Discrete-dipole approximation for periodic targets: theory and tests[15]
  • (2013): User guide for the discrete dipole approximation code DDSCAT 7.3[16]
  • (2017): Evidence for a Nimbostratus Uncinus in a Convectively Generated Mixed-Phase Stratiform Cloud Shield[17]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Piotr Jacek Flatau, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2020-05-06].
  2. ↑ a b c d e f Piotr Jacek Flatau, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-05-06].[martwy link]
  3. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1972. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2022-05-30].
  4. ↑ Ewa Modrzejewska: Reytan 1953–1989. Szkoła niepokornych. Warszawa: Uniwersytet Warszawski, Wydział Filozofii i Socjologii, Instytut Socjologii [praca magisterska napisana pod kierunkiem dr. Jakuba Karpińskiego], 2002, s. 47. [dostęp 2024-04-21].
  5. ↑ Scientific and Technical Aerospace Reports, Scientific and Technical Information Branch, National Aeronautics and Space Administration, 1993, s. 3817 [dostęp 2020-05-06] (ang.).
  6. ↑ M.P. z 2017 r. poz. 41.
  7. ↑ a b Dariusz Lewera. Edward Flatau – współtwórca światowej neurologii. „Polski Przegląd Neurologiczny”. 15 (4), s. 249, 2019. Gdańsk: Via Medica. DOI: 10.5603/PPN.2019.0039. ISSN 1734-5251. [dostęp 2022-06-18]. 
  8. ↑ Piotr J. Flatau: Edward Flatau i jego dwie córki: wydanie z okazji odsłonięcia tablicy pamiątkowej na Śniadeckich 8, 16 września 2021. worldcat.org. [dostęp 2022-06-18].
  9. ↑ Piotr J. Flatau: Dramat grecki w Reytanie w 1925 roku: czyli od Rady Opieki Moralnej do dziewczyn z Królowej Jadwigi. 2016. [dostęp 2022-06-18].
  10. ↑ Bruce T. Draine, Piotr J. Flatau. Discrete-Dipole Approximation For Scattering Calculations. „Journal of the Optical Society of America A”. 11 (4), s. 1491–1499, 1994. DOI: 10.1364/JOSAA.11.001491. ISSN 1084-7529. [dostęp 2022-06-04]. (ang.). 
  11. ↑ Kelley C. Wells, Marcin Witek, Piotr Flatau, Sonia M. Kreidenweis, Douglas L. Westphal. An analysis of seasonal surface dust aerosol concentrations in the western US (2001–2004): Observations and model predictions. „Atmospheric Environment”. 41 (31), s. 6585–6597, 2007-10-01. DOI: 10.1016/j.atmosenv.2007.04.034. ISSN 1352-2310. [dostęp 2020-05-06]. (ang.). 
  12. ↑ J. Remiszewska, P.J. Flatau, K.M. Markowicz, E.A. Reid, J.S. Reid. Modulation of the aerosol absorption and single-scattering albedo due to synoptic scale and sea breeze circulations: United Arab Emirates experiment perspective. „Journal of Geophysical Research: Atmospheres”. 112 (D5), 2007. DOI: 10.1029/2006JD007139. ISSN 2156-2202. [dostęp 2020-05-06]. (ang.). 
  13. ↑ Marcin L. Witek, Joao Teixeira, Piotr J. Flatau. On stable and explicit numerical methods for the advection–diffusion equation. „Mathematics and Computers in Simulation”. 79 (3), s. 561–570, 2008-12-01. DOI: 10.1016/j.matcom.2008.03.001. ISSN 0378-4754. [dostęp 2020-05-06]. (ang.). 
  14. ↑ K.M. Markowicz, P.J. Flatau, J. Remiszewska, M. Witek, E.A. Reid. Observations and Modeling of the Surface Aerosol Radiative Forcing during UAE2. „Journal of the Atmospheric Sciences”. 65 (9), s. 2877–2891, 2008-09-01. DOI: 10.1175/2007JAS2555.1. ISSN 0022-4928. [dostęp 2020-05-06]. (ang.). 
  15. ↑ Bruce T. Draine, Piotr J. Flatau. Discrete-dipole approximation for periodic targets: theory and tests. „Journal of the Optical Society of America A”. 25 (11), s. 2693–2703, 2008. DOI: 10.1364/JOSAA.25.002693. ISSN 1084-7529. [dostęp 2022-06-04]. (ang.). 
  16. ↑ Bruce T. Draine, Piotr J. Flatau. User guide for the discrete dipole approximation code DDSCAT 7.3. „arXiv preprint arXiv:1305.6497”, 26 maja 2013. [dostęp 2022-06-18]. (ang.). 
  17. ↑ Jerome M. Schmidt, Piotr J. Flatau, Paul R. Harasti. Evidence for a Nimbostratus Uncinus in a Convectively Generated Mixed-Phase Stratiform Cloud Shield. „Journal of the Atmospheric Sciences”. 74 (12), s. 4093–4116, 2017. DOI: 10.1175/JAS-D-17-0074.1. ISSN 0022-4928. [dostęp 2020-06-18]. (ang.). 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Jacek_Flatau&oldid=73612861”