Orbita geosynchroniczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Orbita geosynchroniczna – orbita geocentryczna o okresie obiegu równym dobie gwiazdowej Ziemi. Szczególnym przypadkiem takiej orbity jest orbita geostacjonarna^[1].

Obserwowany z Ziemi satelita będący na geosynchronicznej orbicie kołowej zachowuje stałą długość geograficzną, ale oscyluje po południku, a będąc na orbicie eliptycznej zatacza ósemkę względem wybranej długości geograficznej, powracając do danego punktu względem obserwatora na Ziemi raz na dobę gwiazdową.

Charakterystyka orbity[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie orbity geosynchroniczne Ziemi mają półoś wielką równą 42 164 km^[2].

Zależność półosi wielkiej orbity od jej okresu określa wzór:

${\displaystyle a={\sqrt[{3}]{\mu \left({\frac {P}{2\pi }}\right)^{2}}},}$

gdzie:

${\displaystyle a}$ – półoś wielka,

${\displaystyle P}$ – okres orbitalny, w tym przypadku równy dobie gwiazdowej,

${\displaystyle \mu =GM}$ – standardowy parametr grawitacyjny ciała okrążanego ${\displaystyle (M)}$ i stałej grawitacji ${\displaystyle G,}$

dla Ziemi ${\displaystyle \mu }$ = 3,986004418 · 10¹⁴ m³ s^−2[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]